Oranjetip (Anthocharis cardamines). Een niet zo grote vlinder die wat op (kleine) koolwitjes (Pieris rapae) lijken. Het mannetje heeft helder oranje vleugelpunten. Vandaar de naam oranjetip. Vrij klein, dus vaak oranjetipje genoemd.
Wel vaker zeg ik dat je maar direct om je heen hoeft te kijken om de dynamiek van de natuur te zien. Als je het wilt. De rups op de foto’s bewees het weer eens.
In onze tuin was pas het oranjetipje te zien. Niet zo vreemd, want ik laat diverse planten vrolijk groeien, daaronder het look-zonder-look (Alliaria petiolata), zolang er niet te veel van staan. Dat gaat al 35 jaar goed.
Dit look-zonder-look is een van de waardplanten, gastplanten, van het oranjetipje. Dit jaar besloten de gasten vaak langs te komen.
Daar is de rups op de foto’s het resultaat van. Het is de rups van het oranjetipje. De cirkel is al voor een deel rond, de weg naar het bestaan van nieuwe oranjetipjes. Geholpen door de ogenschijnlijk zo gewone plantjes in de stedelijke tuin.
Helemaal zeker is het te behalen resultaat nog niet, want ongetwijfeld loeren de mezen en wellicht de zwartkoppen ook op de rupsen, voor hun jongen in de nestkasten en nesten.
Een deel zal het echter vast wel overleven, want wat een sterke camouflage kleur! Ook slim dat de eitjes van de vlinders goed verspreid zijn, want op verschillende planten – voor en achter ons huis – zit wel zo’n rups.
De rupsen groeien snel. Enkele dagen terug zag ik een beetje bij toeval een klein zilvergroen streepje over een van de planten kruipen. De rups. Met wat zoeken zie je er al gauw meer. Ze eten – zo te zien – van zowel het blad van het look-zonder-look als van de nog zachte zaadjes van de uitgebloeide bloem.
Onze tuin van enkele meters is wat dit betreft een slimme microkosmos. Je kunt er heel wat van leren hoe het er op de wereld aan toe gaat.
