dinsdag 26 april 2011

Eropaf! en de professionele ruimte

In het aprilnummer van TSS, het Tijdschrift voor sociale vraagstukken, kijkt Jos van der Lans terug op 75 presentaties van zijn visie ‘Eropaf!’ Het gaat om Welzijn Nieuwe Stijl, om een sprankelende combinatie van de actieve outreachende werker en de participerende burger in buurten en wijken. Het betreft alle vormen van zorg en welzijn. Het gaat, zeg maar, om de mooie kant van de Wmo die nog onvoldoende uit de verf gekomen is. Er zijn zoveel kansen onbenut, en nog altijd komen er te weinig mensen achter hun bureau weg. Ik deel heel wat van deze visie. Er zijn echter ook risico’s.

Uiteraard ben ik ook bij een van de optredens geweest, in de Grolsch Veste in Enschede, en herinner me dat Van der Lans eerst een foto van de zaal nam. De foto’s van 75 sessies bekijkt hij nu in TSS. Is dat even schrikken! De zalen zaten vooral vol met mensen van boven de veertig. Ook valt hem het keurige karakter van het publiek op. ‘Er spat niets van af.’ Van der Lans spreekt nog hoopvol over een ‘grijze revolutie’, maar het is de vraag wat voor soort revolutie er momenteel plaatsvindt.

Gemeenten hebben tekorten op de Wmo en in het algemeen. Veel ervan willen wel de regiefunctie hebben en houden, maar verder liefst flink uitbesteden, ook uitvoeringsverantwoordelijkheden. Dit gaat natuurlijk niet overal op dezelfde manier. Maar het risico bestaat dat de slogan ‘Eropaf!’ gekaapt wordt als middel om het werk over de schutting te gooien onder het motto dat de burgers, vrijwilligers en het restant aan sociale instellingen verantwoordelijk zijn. Van de Lans pleit voor creatief opbouwwerk. Maar waar geeft men opbouwwerkers nog voldoende ruimte werkelijk zelf eropaf te mogen gaan?

Een grijze keurige samenstelling, veel ambtenaren en leidinggevenden. Het zou zo mooi zijn als de sociaal werkers meer ruimte kregen, in contact met de mensen in de buurt, en een nieuwe serie van 75 sessies voornamelijk door deze werkers bezocht zou worden. Geef ze ruimte, middelen en mandaat, en voer dan de vrije discussie over hoe je eropaf moet gaan. Dat lost niets alles op, maar geeft vast meer reuring.

vrijdag 22 april 2011

Blauwborstweelde

Afgelopen weken heb ik binnen tien dagen vier keer blauwborsten gezien. De eerste keer was ik te voet met vogelaars bij het Schildmeer. Daarna op 15 april op Schiermonnikoog op m’n eentje wandelend achter de stuifdijk ter hoogte van paal 9 (zie de foto). Daarna zag ik ze twee keer toen ik eerst op de Randonneur en een paar dagen later op de racefiets de Westerbroekstermadepolder doorkruiste. Bij de spoorbaan eerst een mannetje, daarna een vrouwtje.

Vier keer blauwborsten, wat een weelde. Tot voor kort zag ik ze nauwelijks. Nederland moet vernatten voor – zegt men – de blauwborsten en andere rietvogels. Dat werkt kennelijk en is nodig. Oké, helemaal mee eens.

Maar de drogere ‘klassieke’ gras- en akkerlanden staan onder druk. Ze verdwijnen, verschralen en veranderen in ieder geval. Jammer voor de grutto’s en leeuweriken. Dat is ernstig. Ik kan wel beweren dat ik binnen diezelfde tien dagen de geelgors en heel wat gele kwikstaarten heb gezien tussen Oud Annerveen en Kiel-Windeweer. Maar ja, die leeuweriken. Vier keer blauwborsten staan op deze dagen tegenover twee veldleeuweriken. Een bij het Schildmeer en een op Schier in de Oosterkwelder.

Het zou heel jammer zijn als de blauwborstweelde een nog grotere leeuwerikenarmoede betekent, hoe mooi het blauwborstje ook is.




zondag 10 april 2011

Wapenhandel, Rusland en Alphen aan de Rijn

Mijn vorige stukje op deze weblog pleit tegen wapenhandel. Wapenhandel is een spiraal van verderf. Deze week bezocht ik in het Groninger Museum de tentoonstelling ‘Het onbekende Rusland.’ Een aanrader.
De Russische schilder Vasili Vasiljevitsj Veresjtsjagin schilderde in 1871 het symbolisch zo treffende werk ‘Apotheose van de oorlog.’ Resultaat van zijn bezinning over het geweld, een pleidooi voor vrede. We zien een bult doodshoofden met een mooie blauwe lucht erachter. De kijker wordt met dood en vernietiging, en met de grote achterliggende leegte geconfronteerd. Het resultaat van verwoestende wapens.

Gisteren Alphen aan de Rijn. Hoe komt iemand aan automatische wapens? Is het niet gestoord dat burgers wapens thuis bezitten? Wapens doen hun werk. Wapens maken iets los dat soms niet te temmen is.

Er is geen enkele reden niet tegen de wapenhandel en het verspreiden van wapens te pleiten. Echt terugbrengen kan natuurlijk niet zo makkelijk. Het kan alleen op een georganiseerde wijze. Ook daar pleit echter niets tegen.