Weg met deze Omgevingswet

 

De Volkskrant van zaterdag jl. besteedt ruim twee pagina’s aan de nieuwe Omgevingswet die maar niet wil lukken. Kun je dat zo formuleren? Het lijkt een eeuwig verhaal en dat kan ook nog jaren zo doorgaan.
    Waar gaat het om? Misschien vergelijkbaar met de WMO, de wet die uiteenlopende welzijnsgebieden onder één samenhangend beleidssysteem moet bundelen, moet de nieuwe Omgevingswet 26 wetten, 60 algemene maatregelen van bestuur en 75 ministeriële regelingen op het gebied van de Ruimtelijke Ordening onder één samenhangend beleid brengen. Alle Ruimtelijke Ordening, ontwerp, plannen, toetsen enzovoort, alles overzichtelijk in één systeem. Maar net als bij de WMO blijkt dat het niet toevallig is dat er zoveel regelingen bestaan en dat alles onder één sluitend aantrekkelijk systeem brengen makkelijker gezegd is dan gedaan. Het hele idee draait om het woordje ‘alles’. Alles moeten onder één regeling, maar de werkelijkheid is veelzijdiger en veranderlijker, en laat zich niet met één woordje helemaal vangen.

De wet is al door het parlement behandeld maar de invoering laat op zich wachten omdat de ICT nog niet goed werkt. En dan gaat het om meer dan een technische uitvoering alleen. Al met al loopt dit proces al jaren. Toen ik in 2008 de gemeenteraad van Groningen verliet ging de laatste bijeenkomst die ik als raadslid meemaakte over deze (toekomstige) wet. De stand toen: vooral de vraag ‘Kan dat wel, dat ene systeem? En wat wint de burger hiermee?’ Voorstanders: ‘Overzichtelijkheid, dus het participeren van de burger wordt bevorderd.’ Sceptici: ‘Het wordt een kolossaal ontoegankelijk systeem,’ dat erg veel kennis vereist waar maar weinigen goed aan kunnen voldoen.
    Toen ik twee jaar later mijn tijdelijke baan bij Gemeente Almelo afrondde was de stand van zaken niet heel anders. Ambtenaren die spraken over nieuwe bouwprojecten zeiden, dat het nu eerst wachten was op de nieuwe Omgevingswet. Het schoot niet echt op, en nog steeds niet dus.

Het lijkt op een ‘Toren van Babel’. Er moet één ‘gebouw’ komen dat alle wijsheden van de ruimtelijke ordening omvat. Maar dat wordt dermate omvangrijk en complex, en aan steeds weer nieuwe veranderingen blootgesteld, dat zelfs de knapste koppen het fundament al niet waterpas kunnen krijgen. Hoe moet de gemiddelde ambtenaar, de betrokken burger of (milieu)actiegroep er dan mee omgaan? Denk liever: maak de wet(ten) niet complexer dan absoluut nodig is. Zowel niet uit democratisch oogpunt, als niet om de kwaliteit van het ontwerpproces.
    Het ziet ernaar uit dat de nu voorgenomen ene wet die alles op het vlak van ruimtelijke ordening moet regelen veel problemen zal geven. Zelfs als de software wel goed gaat werken. Te complex en dwingend, stop er dan liever mee. Houdt het alsjeblieft simpel, ook al is dat lastig. Al oogt het beleid dan minder fraai en zullen aparte wensen en regelingen ook wel eens op elkaar botsen. Maar dat laatste dwingt nadenken af, dat is niet verkeerd.
      Denk vanuit de gebruiker(s) en de kwaliteit van het ontwerp, en niet vanuit slechts één model. En pas op bij het oeroude idee van de nuttige alomvattendheid van het ene systeem.

Waar is het radicale pacifisme gebleven?

 

NB - Deze blog werd ruim een week voor de Russische inval in de Oekraïne geschreven en is daarmee voor een deel heel actueel, maar ook deels achterhaald. Het pleidooi voor een rationeel en actief pacifisme blijkt nu actueler en urgenter dan ooit.  

 

 

 'Meditatie moet geëngageerd zijn. Inzicht moet tot handelen leiden. Wat is anders het nut van inzicht?'

Thich Nhat Hanh, Iedere stap is vrede, Deventer 1995, p. 94.


Thich Nhat Hanh is zojuist overleden. Op 22 januari, om precies te zijn. Desmond Tutu is overleden. Op 26 december 2021. De mensen op onze aarde die bewust en actief vrede nastreven blijven ontheemd achter.
    Maar dat is niet waar. Beide nu overleden vredes- en mensenrechten-activisten hebben gestreden voor een vrij Vietnam en een vrij Zuid-Afrika. Niet alleen voor hun eigen land, gestreden hebben ze voor een mondiaal vredesbeleid.

Bij beiden gaat het om een lang leven in het teken van welzijn, vrijheid en vrede. Vooral ook om werkwijzen die succesvol bleken. Vietnam en Zuid-Afrika hebben nu veel meer vrijheid, mede dankzij hun inzet. Zij zijn bovendien een bewijs dat – massaal én individueel – actievoeren voor grote belangrijke doelen werkt. De vredesbeweging heeft werkelijk resultaten geboekt, die niet zomaar weg te cijferen zijn. Ook al zijn er momenteel nog zoveel hele en halve dictators aan de macht. Er is perspectief, al is het moeilijk.
    Zij vormen concrete voorbeelden van wat telt in de vreedzame strijd voor welzijn, recht en democratie. Zo steunde Desmond Tutu de BDS-beweging die gericht is op de bevrijding van Palestina van sociale uitsluiting, apartheid. Tutu wist als weinig anderen, als Zuid-Afrikaans strijder voor recht en gelijkwaardigheid, wat apartheid betekent. Hoe apartheid een houding van menselijke saamhorigheid vernietigt.

Vandaag de dag leven we in een complexe tijd. De mensheid heeft een razende technologie voortgebracht die weliswaar welvaart, maar ook veel lijden veroorzaakt. Niet toevallig staan Rusland en Oekraïne tegenover elkaar. Om de vrede hier terug te krijgen is een grote inzet nodig. Waar vroeger bij een dergelijke inzet gewezen werd op het vreedzame mondiale pacifisme lijkt de inzet voor vrede op het eerste gezicht een doelloos gapend gat. Je ziet de vijandige raket vaak niet eens meer, laat staan de cyber-oorlog. Waar speelt de oorlog zich nu af? En bij welk loket kun je je bezwaren deponeren?
    Wellicht is een gevolg van die relatieve onzichtbaarheid dat ook het pacifisme niet meer bestaat of zelfs uit de tijd is. Maar dat is schijn. Eerder is het zo dat ook onder de actuele omstandigheden de vraag moet worden gesteld: wat is een goed werkend pacifisme in de huidige tijd? En dat blijkt meer te zijn dan een gebroken geweertje alleen. Namelijk ook het actieve optreden binnen al de beleidsvelden die op het uitgebreide militaire vlak aan de orde zijn. Welbewust optreden. Samen werken aan een pacifisme van deze tijd. Vreedzame inzet en morele ontwikkeling. Een vreedzame strijd voor veilige digitalisering, welzijn en een democratische biologisch diverse, veilige wereld. De actiepunten liggen overal, wat niet wegneemt dat het zichtbare wapengekletter een grote rol speelt.
    Stoer de wapens opnemen in Oost-Europa kan hoogstens een fractie zijn in de situatie als geheel. Solidariteit met de Oekraïners moet zich uitbreiden met een gepast begaan-zijn met Russen die kennelijk menen in de geschiedenis van afgelopen decennia te veel verloren te hebben. Iets wat ‘het westen’ vaak maar moeilijk kan snappen. Heel de voorgeschiedenis van honderden jaren, inclusief kolonialisme en imperialisme spelen mee. Mede daarom is het pacifisme niet verouderd. Een basis van goed en afgewogen wederzijds begrip kan helpen conflicten in te dammen.
    Het blijft een goede vraag. ‘Wat is pacifisme in de huidige tijd?’ Pacifisme kan ook anders bestaan dan vroeger, niet in de laatste plaats door de inzet van digitale middelen. Pro actief, present, er zijn als het kan. Je niet stil houden. Begrip voor burgers die de wapens oppakken, maar die geest moet zo snel mogelijk wel weer in de fles.
      Is er dan voldoende inzicht in de kansen van de vrede? Niet vanzelf, de mondiale bedreigingen zijn groot door schaarste, door vervuiling, door machtsmisbruik, door de – nog maar pas begonnen – revolutionaire digitale ontwikkeling, enzovoorts. Last but not least is er de ontwikkeling van digitale wapensystemen, die de potentie in zich hebben vrijwel ‘alles’ te overheersen of te vervormen. Een groot risico voor de vrije persoon.

Er wordt nu en morgen heel veel van alle mensen gevraagd. Dat wordt nog onvoldoende onderkend. Zeker bij de massa, de mens van deze tijd die er wél mee te maken krijgt. De dreigende oorlog in Oost-Europa is niet alleen uiterst gevaarlijk, hij kan ook een kans inhouden. Een kans voor een veel hoger niveau van inzicht én politieke aandacht. Over voorwaarden voor de vrede, voorwaarden voor het voortbestaan überhaupt.

Op de vraag waar het radicale pacifisme gebleven is, zijn verschillende antwoorden mogelijk. Maar duidelijk is: de pacifisten moeten er wél zijn. Zij moeten zich niet richten op (slechts) één wapensysteem of land, maar zich actief bezinnend presenteren met visie op de uiterst complexe mondiale samenleving van de toekomst.

 

 

Heb je behoefte aan meer kennis over de huidige ontwikkeling met betrekking tot wapens, wapenhandel, de-escalatie en de strijd tegen bewapening, kijk dan op de website Stop Wapenhandel.

Link: https://stopwapenhandel.org/