Pacifisme is noodzaak!

Verkeerde conclusies. Ze beheersen soms het leven. Terwijl ik denk dat wapenbeheersing in de huidige gewelddadige tijd noodzakelijk is, kom ik mensen tegen die zich beroepen op die gewelddadigheid en me toeroepen ‘ziejewel’ het pacifisme heeft gefaald en komt nooit weer terug.’ Zij denken bijvoorbeeld: ‘De naïviteit voorbij, zie het geweld, begin niet weer naïeve opvattingen te verspreiden.’ Zulk denken en praten zet de linkse activist op achterstand. Althans dat denken velen. Hebben deze politieke duiders in de nieuwsberichten geen ijzersterk punt? Soms wordt met wel twee generaals tegelijk op tv de situatie in Oekraïne en daarna die van Israël met relevante feiten onderbouwd uitgelegd. De feiten zijn onweerlegbaar, duiden is nauwelijks nodig. Ga maar lekker een boek lezen, het pacifisme is alleen maar ouwe geschiedenis. Het nieuws oprakelen is nauwelijks nog nodig. Een wereldbeweging voor kinderen, dag pacifisme, mooie droom van de rationaliteit.

Maar wat zei en beoogde het pacifisme nog maar weer? Als we hier nader naar kijken blijkt dé pacifist eigenlijk niet te bestaan. Eerder bestaan er gradaties van groepen die een bepaald vrijheidsniveau nastreven, sommigen vanuit hun studie van de wapenwedloop, anderen weer meer ‘naïef’, hun intuïtie volgend. En dan blijkt dat hoe dan ook voor elke pacifist én elke strijder voor veiligheid, vrijheid en recht de wereld schokkend in beweging is. Al betekent dit niet dat ieder dat zelf ook ziet. Voor vrijheid strijden vraagt om een bundeling van organisatie waar steeds weer om gewerkt moet worden. Het vraagt inzet, werken, organisatie. Dat is zo en – helaas? – dat blijft zo. Helaas ja, want werkelijk voor de vrijheid (…) vechten laat de waarde ervan zien. Vrijheid, recht en welvaart ontstaan allemaal niet uit zichzelf.

De pacifisten hebben de oorlog in Oekraïne 'niet adequaat' zien aankomen, het schokeffect was groot, overal in de wereld. En dat er zoveel nieuwe, digitaal bestuurde wapens een hoofdrol zouden spelen en dat dan zelfs Noord-Korea een rol van betekenis meespeelt, wie voorzag dat? Je kunt er lang of kort naar kijken, de veranderingen zijn reëel, en in de coulissen kijkt het groot en – wapenkapitaal toe. De meest bloedige oorlogen blijken nog altijd in de media en op tv beschaafd gepresenteerd te kunnen worden. Alsof doorvechten normaal is.
    Wat veel normaler is of moet zijn: de oorlog stoppen. Als dat gebeurt is de oorlog nog niet weg, nog lang niet wég. Het zal blijken dat hoe afloop ook is, nog pacifisten en verstandig denkende mensen nodig zullen zijn. Vooral de enorme technologische ontwikkeling zal nog veel vredelievende acties nodig maken. De mensheid bevindt zich immers in een grote fase van vele, snelle, samenvallende veranderingen. Veel groter dan goed voorspelbaar is. En dan mag je hopen dat op deze planeet, gewoon op leuke en interessante plekken veel mensen kunnen leven en elkaar als mens, met een menselijke existentie – dus niet als robot – kunnen ontmoeten.
    Dat kon nog wel eens moeilijk worden en dit is natuurlijk maar kort aangeduid. Maar we moeten maar voorspellen dat als de aarde het redt en groepen burgers er vrij kunnen rondhuppelen, we nog veel pacifistisch ‘angehauchte’ mensen, van alle leeftijden zullen ontmoeten. Mensen met gevoel, verstand, én technisch en biologisch inzicht, in een vrije wereld. Of dit zal gebeuren is afwachten. Of liever, daarvoor moet actief worden opgetreden, zoals door de ‘vroegere’ activisten. Maar het zal niet precies worden zoals we het nu voorstellen. Ontmoet de hedendaagse pacifist en discussieer met haar en hem over de vraag hoe deze functie in de toekomst vervuld kan worden. De pacifist als opbouwwerker, zullen we maar zeggen.
 

Stop de oorlogen, steun de vredesacties!
Voer de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof uit, naar letter en geest!

Toch maar weer een blog vandaag?

De vorige blog was onaf, rommelig, een puinhoop over het idee een keurige beschouwing over Joseph Dietzgen en Henry George te geven. Over een ruïne in de geest, zoals die rotoorlog die nalaat in de geesten van wie nog na wil denken. Opgelapte ruïnes. Netanyahu heeft nog steun van 15% van zijn volk, meneer Rutte bouwt in Nederland en Europa zijn valse argumenten op, refererend aan Nederland als handelsnatie, kortom dat is de meest minuscule beschouwing, de valsheid druipt ervan af, uitgedrukt in twee legers die elkaar bevechten, maar in feite zijn het vele meer.

            Dus moeten we de valsheid maar bevechten waar je bent, waar je gaat en waar je nog kunt zijn. We houden onze mond niet, dat vraagt ook niemand, we moeten misschien kort spreken, maar het denken niet afsluiten. Oorlogsmisdaden van alle kanten, dat is geen vaagheid, ik zal blijven demonstreren voor de trotse strijders die voor hun kinderen opkomen, maar je hoort mij de Israëliërs niet alleen maar negatief benoemen, onder hen degenen die niet om deze waanzin gevraagd hebben. Naoorlogse kinderen, enzovoort. Hongerwinter en dan nu schieten op mensen die op hun eten wachten? Waar heb je dat geleerd? Kortom, we moeten praten, vooral met elkaar praten en strijden voor het eind van de strijd, goedkopere woorden zijn voorhanden, maar de geest moet het doen, de mensen, de mensen die zich hebben laten opsplitsen in goed en kwaad, in aparte religies, terwijl die juist met elkaar moeten spreken. Ontmoeten moskee en kerk elkaar dan niet? Bij dit alles hebben we het nog niet eens over de waanzinnige Wladimir Poetin gehad. Quasi reli, nog zo eentje die zijn volk wel laat lijden. Welkom dus bij de voortgezette discussie, het gesprek dat er moet zijn en niet ophoudt. Mocht iemand een boze ondertoon horen in dit korte stukje. Ja, dat klopt, waar zijn de mensen mee bezig?

We moeten doorgaan. Om allen, om de kinderen, om de wereld, het leven, de liefde zelfs.

  Stop de oorlogen, bouw woningen, geen wapenfabrieken