dinsdag 19 december 2017

Website Jasper Schaaf


Op mijn website attendeer ik op de weblog die je nu bekijkt. Misschien goed dat eens andersom te doen.
Op de website kom je door op www.jasperschaaf.nl te klikken.

Je kunt naar alle pagina’s navigeren met de rij knoppen aan de linkerkant. Naar de boeken ook door op de afbeeldingen onderaan te klikken.

De website attendeert op mijn boeken en enkele artikelen. Ook vind je wat informatie over het nieuwe boek dat waarschijnlijk in 2018 uitkomt.

Op de laatste pagina’s staan foto’s van mijn schelpenhobby en van ‘onderweg’. Zoals de foto’s hieronder.






















vrijdag 15 december 2017

Prijs voor PAX


Hoe kun je anno nu nog een pacifistische politiek voeren? Dat is één vraag. Nog een andere: doet een Nobelprijs ertoe?

Pacifisme, tegen alle bewapening, behalve tegen een morele weerstand. Dienstweigeraars in de jaren zestig en zeventig kregen steevast vragen voorgelegd in de trant van: of ze geen wapens zouden gebruiken als hun eigen familie bedreigd zou worden. Een sterk streven naar vrede werd dan een absurdistische karikatuur, zó op de spits gedreven.

De sterke inzet voor vrede en vredespolitiek lijkt uit de tijd. Goedwillenden zijn ervoor, angsthazen vinden geweld ‘nu eenmaal’ normaal, een alibi om weg te kijken, weg te vluchten. Een stevig gevoerde maatschappelijke discussie over een actieve vredespolitiek is er nauwelijks, of in ieder geval te weinig.
    Vrede? Dat betekent praten en nog eens praten, maar meer nog een bij voorbaat alerte houding over wat er gebeurt als het uit de hand kan lopen. Preventief, begrijpen dat partijen en culturen elkaar vaak niet (willen) begrijpen. Actief voorop lopen, misschien iets naïef, maar ervoor zorgen dat de naïviteit toch niet overwint.
    Kan een land als Nederland, NAVO-lid, een pacifistische politiek voeren? Zeker veel meer dan nu gebeurt. Actief en preventief praten, communiceren, verlies aan respect doorgronden, oorzaken van geweld aanpakken. En dat alles hardop.

De andere vraag. Hoe zit het met de Nobelprijs? Toen Ben Feringa in 2016 de Nobelprijs voor Scheikunde won, samen met twee collega’s, raakten de kranten er maar niet over uitgeschreven. Volkomen terecht, al die trots. En de Nobelprijs voor de Vrede van dat jaar? Die ging naar de president van Colombia, vanwege het vredesproces aldaar.
    Stonden de kranten daarover vol? Dat kun je niet beweren. En dan nu. Net als Feringa de prijs deelde met collega’s lijkt de Nobelprijs voor de Vrede nu ook gedeeld. ICAN (International Campaign to Abolish Nuclear Weapens) opereert internationaal en de Nederlandse PAX speelt er een flink partijtje in mee. Het ICAN heeft zich sterk ingezet voor het Internationaal Verdrag voor het Uitbannen van Kernwapens dat dit jaar door de Algemene Vergadering van de VN is aangenomen. De ICAN heeft de Nobelprijs gekregen.

Dus weer een Nederlandse Nobelprijs, staan de kranten er vol mee? Misschien even, even veel aandacht, maar hoe kort en vluchtig lijkt dit. Terwijl Feringa de geweldige mogelijkheden van zijn micromachientjes steeds moest uitleggen wordt aan PAX niet steeds gevraagd wat er nu verder gedaan moet worden aan de vrede. En al helemaal niet hoe iedereen zelf kan meehelpen.
      Er lijkt een omfloerst ongeloof te heersen. Ook al heeft in PAX met een beetje relatieve naïviteit de strijdbaarheid gewonnen, het is geen absolute naïviteit, zoals blijkt uit het aangenomen verdrag. Stap voor stap vechten tegen de bierkaai, maar dan net verder, voorbij het omslagpunt.

Een enkele keer verliezen ook organisaties als PAX de verhoudingen wellicht uit het oog, maar dat lijkt nooit lang te duren. En wat zou het voor een wereld zijn waar geen clubs bestaan die hardnekkig, keer op keer de waanzin van de bewapening laten zien, de kernbewapening, de hightech destructie en de kleine wapens?
    Anno nu kan ieder pacifist zijn, actief betrokken op een groeiende vrede en een groter wederzijds respect. Pacifisme betekent geen beantwoording van absurde vragen, wel van moeilijke vragen. Die stem, hardop bevragend, mag nooit verloren gaan.
      Prijs voor PAX dus. Lang leve de Nobelprijs voor de Vrede. Deze gaat meestal weliswaar gepaard met ongemak, maar is daarom zo nodig.














woensdag 13 december 2017

De kraaien van de Zandmotor


We hebben geen huisdieren, geen hond, kat of Facebook. Vroeger wel gehad, een poes, want we houden heus wel van dieren.
      Hoog op de lijst staan de kraaien van de Zandmotor. Kraaien zijn zo slim. De Zandmotor is het zandsuppletieschiereiland tussen Kijkduin en Ter Heijde. Daar kom ik graag om naar schelpen te zoeken. Bij Kijkduin het strand oplopend, met een laatste hap brood als aanloopje, komt gelijk minstens één kraai brood bietsen en vaak een hele groep tegelijk.

Dat is al slim. Er lopen daar honderden mensen, houden de kraaien die allemaal in de gaten? Zeker, dat doen ze. Verderop, waar nog maar weinig mensen zijn, hipt er vaak een paartje Zwarte Kraai met je mee. Eén op ietsje afstand, de ander dichtbij en die vliegt met een boogje steeds weer om je heen, zodat die vlak voor je zit. Scherp oplettend of ik kruimels verlies.
    Misschien dat snelle wandelaars dit tafereel missen. Door mijn lage schelpenzoektempo is er voor de kraaien kennelijk weinig bedreigends in een mens te zien, en lopen ze je zó voor de voeten. Natuurlijk sta ik dan wat brood of een klokhuis af, en hoeps dan zit er direct een hele club die mee wil profiteren. Gelijk hebben ze. En over een flinke afstand nemen ze het allemaal waar.

Als de wandelaar dit – te haastig lopend wellicht – allemaal niet opmerkt, overleven deze overlevers het ook heus nog wel, want tussen aangespoeld rolhout en in de vloedlijn vinden ze heel wat. Maar als je het wel merkt, is het eigenlijk gezellig, een Zwarte Kraai (Corvus corone) of soms een Kauwtje (Corvus monedula) als maatje. Soms honderden meters samen.
      Intussen kun je nog wel een aardige schelp vinden, zoals pas in november nog een zeldzame oeroude Euroscaphella lamberti, bijgenaamd de ‘Kurkentrekker’. Weliswaar een fragment, maar die telt voor fossiele schelpenzoekers gewoon mee.

Dat de kraai zo slim is wordt meer en meer erkend. De erkende kraai kan gezichten onthouden naar het schijnt, al hoop ik niet dat als ik maar een paar keer per jaar op de Zandmotor kom, de kraaien nog op me zitten te wachten. Zal ook wel niet, zijn ze te slim voor.
    Nu kan ik wel meer vertellen, maar Vogelbescherming heeft onlangs een paar prachtige kraaienfilmpjes op haar website gezet.
    Klik maar op https://www.vogelbescherming.nl/actueel/bericht/?bericht=2332 .

Om nog meer bewijs van kraaienslimheid te geven voeg ik nog een foto bij waarop het lijkt dat de Zwarte Kraai een Groenpootruiter meehelpt. Staat hij op wacht of zegt hij waar het eten ligt? Overigens niet van de Zandmotor, maar van het Terschellinger wad.








Kurkentrekker
 


Zwarte Kraai en Groenpootruiter













donderdag 7 december 2017

Vliegen naar Brussel, een vals signaal


Zopas sprongen ze bij Groningen Airport ofwel Vliegveld Eelde een gat in de lucht. Door dat gat moet binnenkort een vliegmachien zowat dagelijks helemaal naar Brussel. En naar Beieren, München. Hubhop.
    Nu vliegen van Groningen naar Gdansk, Lanzarote en Kos niet meer kan moest er snel wat gebeuren. De hoop is nu dat Brussel die verre streken snel zal doen vergeten. Al blijft het kwakkelen. Niet alleen de centen, ook de argumenten.

Vliegen is goedkoper dan je denkt? Voor het klimaat is het een drama. Voor de kosten van het herstel ook. De reductie van koolstofdioxide stelt in het vliegverkeer vooralsnog bar weinig voor. En enkele schimmige kapitalisten die in deze vluchtige wereld de dienst uitmaken hebben in hun hoofden het frame van vanzelfsprekendheid gefreesd: ‘groeigroei’.
      De economie als mystificatie. Dan hoeven ze er ook niet over na te denken. Dat luchthavens economisch allang niet meer zo van belang zijn laten studies zien, met de minnen naast de plussen, naast het micro ook het macro, maar die worden door ‘belanghebbenden’ gewoon niet gezien.
    Bovendien heb je nog die idiotie van spotgoedkoop vliegen zonder noemenswaardige belasting te betalen. Met onbelaste brandstof, wel een last voor het milieu.

Kwakkelende argumenten. Rationeler is de omstreden Lelystad Airport gelijk maar helemaal te stoppen op wat sportvliegers na, en voor Eelde dan enkele zonnige vluchten extra te boeken.
      Maar naar Beieren of België? Neem de trein toch! Ook mooi voor snelle managers en directeuren: ga in zo’n trein zitten als je moet vergaderen. Boek mee, de agenda bekijken, hapje, drankje en slaapje, je bent zo bij de zuiderburen. Dat is uitrusten in werktijd, heel economisch.
    De argumenten bevatten nog de nodige bedenkingen. Als je erover nadenkt. Stop gewoon eens – in ieder geval voorlopig – al dat gevlieg verder uit te breiden. Vertel de burger en de koning dat hij hoogstens twee keer per jaar mag vliegen en nooit vaker. Dat daagt de verdere argumenten dan vanzelf wel uit.
      Een blijmoedige en onnozele vanzelfsprekendheid vraagt om zo’n uitdaging. Dat zou nu Brussel moeten zijn, als vliegverbinding ter discussie, maar Brussel laat het wel vaker afweten.











vrijdag 1 december 2017

De late reacties op de killerrobots


Van robots die in de nabije toekomst te maken zijn, zegt men wel dat die gevaarlijk kunnen zijn omdat ze zonder scrupules – die immers zonder programmering bij robots niet bestaan – hun ingestelde doelstelling willen halen. Kun je nog bij de veiligheidsknop voor ze veel verwoestend op weg zijn naar dat doel? Een doel, het kan een heel eenvoudige zijn, als ze maar gehaald worden. Koste wat het kost.
    Nog slimmer – in meerdere betekenissen van het woord – wordt het als robots geprogrammeerd kunnen worden om zelf verder te programmeren en produceren. Van alles kan bedacht worden wat tot voor kort een droom leek, maar nu dichterbij komt.
    Het beeld is dat overal individuen en naar winst snakkende bedrijven bezig zijn systemen te vervolmaken, maar nergens de samenleving voldoende paraat staat om te zorgen voor een juiste, veilige en sociale inbedding en afgrenzing. Men weet niet wat men doet, wat een vervreemding!
    Een droom? Of een drone? Zo’n drone eigenlijk, is gewoon een nog vrij eenvoudig vliegend robotje. Je kunt er van alles mee, een brood, een zak pepernoten of een bom als strooigoed er onder hangen. Eenvoudig misschien, maar tien jaar geleden had nog (bijna) niemand ervan gehoord. Het kan snel gaan.

Je zou als het om ‘autonome’ wapensystemen gaat minimaal drie flinke breed gevoerde discussies verwachten: de meer technische, de strategische en de morele, dus sociaalethische. Wat wil je, wat houd je in de hand, en waar dreig je het grip kwijt te raken? En bij dat laatste, welke gradaties van resultaat of ongeluk komen aan de orde? In feite heel veel aspecten, wat er maar over te verzinnen valt. En vooral wat nu nog niet wordt verzonnen, maar even later wel.

Deze discussies dringen zich op wanneer je denkt aan deze ‘killerrobots’, die dus ook een doelstelling waar moeten maken, bedacht vanuit de soms ronduit slechte gezindheid van bouwers, overheden, politici en de programmeur.
    Het meest vreemde is het gemis van deze noodzakelijke pittige discussies. Gaat het weer als altijd, dat de Verenigde Naties en de diverse – elkaar naar het leven staande – bondgenootschappen er pas over nadenken als het kwaad al is geschied?
    Ook hier zou het voorzorgprincipe moeten gelden. Verbod, tenzij! En niet eerst bouwen en dan weer beheersen, wat gewoon neerkomt op een nieuwe wapenwedloop met een enorm ‘potentieel’ aan slachtoffers en verwoesting, dus ook van machtsmisbruik.

Laat vredesbewegingen, de politiek en weldenkende mensen zich uitspreken. Het is zo paradoxaal. Niemand is gebaat bij een moordende en verwoestende technologie, en tegelijk is die al reëel aanwezig. Terwijl in feite de mensheid nog maar in haar kinderschoenen staat. Het hoeft nog niet te gaan om een de Apocalyps, maar kleinere oorlogen kunnen evenzeer verwoestend, uitdijend en nauwelijks af te stoppen zijn.

Natuurlijk zal de lezer nu voorbeelden kennen waar er wel wordt nagedacht en gewaarschuwd. Dat is echter nog geen verdrag of wet, laat staan een rem om vrijwel zonder enige regulering alles maar uit te vinden. Ook het kwaad.
    Op het gebied van killerrobots ben ik maar een gemiddelde krantenlezer. Net als alle andere normale lezers zie ik soms een artikel over killerrobots of robotisering voorbij komen. En er ontstaat langzamerhand  op tv een soort beeld wat er allemaal gaat kunnen. Maar een grote beweging, een poging iets te beheersen dat onbeheerst levensgevaarlijk is, staat hooguit in haar kinderschoenen.

Er is één argument dat niet geldt, dat slechts neerkomt op een drogreden. Er zijn mensen die zeggen dat een automatisch wapen niet zo erg is zolang die maar doet wat wij willen, dus niet zichzelf programmeert of zelfs zelfprogrammerende wapens kan maken. Maar wat ‘wij’ willen? Is dat altijd zo zuiver? Met dat argument zouden er ook geen oorlogsmisdadigers bestaan. In tijden van oorlog, met welke oorzaak dan ook, zijn mensen geneigd zich niet aan afspraken en regels te houden. Sommigen gaan dan nog verder en vermaken zich over ‘ethische’ tegenstanders, die dat wel doen. Die worden gewoon uitgelachen ‘Sliep-uit!’

Al met al moet de regulering dus snel, doeltreffend en geavanceerd zijn. Weet ik er te weinig van? Misschien wordt aan dit ‘veel verbieden’ van deze ontwikkeling wel gewerkt. Toch waag ik te betwijfelen of dat in voldoende mate gebeurt. Het ligt meer voor de hand dat Trump en Poetin liever aan iets anders werken.
      Er bestaat een groot risico van ‘mosterd na de maaltijd’. Wat kan dan nog in de hand worden gehouden? Acties over deze kwestie verdienen alle ondersteuning.
      Inclusief de steun van de vermeende ‘groten der aarde’, want zij zullen zich allicht vergissen en denken voorop te lopen, terwijl ze al gepasseerd worden.






Een organisatie die duidelijk wel aandacht besteedt aan killerrobots is PAX.
Zie bijvoorbeeld: https://www.paxvoorvrede.nl/publicaties/alle-publicaties/keeping-control

Over belangrijk onderzoek naar wapenhandel, zie http://www.stopwapenhandel.org/