Pas met de trein naar Delfzijl, actie voeren voor behoud van Aldel en de werkgelegenheid in Groningen.
Daar lag het, een treinkaartje. Ik greep er onmiddellijk naar. Gek op papier. Zelf heb ik helaas een OV-chipkaart van plastic, opgedrongen door de NS.
Papier schijnt uit te zijn. Zijn plastic en digitaal zoveel beter? Wat mensen tegen papier hebben? Eigenlijk niets, want de papierbesparing is zo ongeveer het meest hypocriete dat bestaat. Als zaterdags de twee kranten die we lezen op de mat liggen, ligt er minstens een kilo, wat van mij gerust wel twee ons had mogen zijn. Zelf krijg ik geen reclame door de bus, maar geef ze maar de kost die gek zijn op zo’n vracht reclamedrukwerk. Je zult maar niet weten wat er te koop is.
Blij dus weer eens een papieren treinkaartje te zien.
47 X 85 mm groot en misschien weegt het wel een gram.
Niet zomaar een treinkaartje. Het is een enkele reis van Martenshoek naar Loppersum. Nu is Loppersum veel in het nieuws, maar dat je er niet van terug kunt keren, zo erg is het geloof ik nu ook weer niet. De reiziger had een voorkeur voor Loppersum boven Martenshoek, kennelijk.
Het treinkaartje heb ik nog, want het is heel bijzonder. Niet eens omdat dit het laatste is. Maar omdat erop staat dat het niet geldig is in de Thalys.
Dat is jammer. Het zou wat zijn als compensatie voor de aardbevingen. Dat je met de Thalys van Martenshoek naar Loppersum kunt. De Zuiderzeelijn wordt dan snel vergeten.
Klasse 2. Het kaartje heeft € 7,20 gekost. Dat is een reis zonder korting. Het volle pond betalen is wel chique als je het ongeveer laatste treinkaartje koopt.
Treinkaartjes. Wat hebben de kinderen er mee gespeeld! Hoe gaan nieuwe kinderen dat nu verder doen?
Van mij mogen ze altijd blijven. Voor elk wat wils, laat de klant zelf bepalen of hij digitaal of met papier instapt.
