Het is een oud ethisch principe, een soort procedure. Dilemma’s hebben over ‘t algemeen twee kanten van de zaak, die met elkaar botsen. Laat maar botsen, bekijk de beide of de verschillende kanten zorgvuldig. Wat dan het meest positief of noodzakelijk is ‘wint’ de afweging.
Wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen. Toch? Helaas is het niet altijd zo eenvoudig, want ‘beide kanten’ kunnen zwaarwegende aspecten inbrengen. Toch valt dat soms mee, en kom je er met zo’n principe wel uit.
Dat laatste vind ik ook met de schelpenpadendiscussie van Schiermonnikoog. Nou ja, die is inmiddels gestopt, was misschien wat voorbarig. Maar het gaat erom het mooie knisperende geluid van de fiets op het pad te behouden. Ieder die de Wadden kent, kent die beleving ook.
Als nu echter over enige tijd de paden vernieuwd moeten worden, wil Natuurmonumenten de paden vernieuwen met beton of asfalt of iets dergelijks. Waarom? De schelpenwinning is niet duurzaam, kokkels werden schaarser en de resterende schelpenbanken in de Waddenzee en de Noordzee hebben aantoonbaar veel voordelen voor het zeeleven. En ook voor de structuur van de wadden, de slenken en de banken.
Wat het zwaarst weegt? De grote kwestie van de duurzaamheid versus de vrij fietsende badgast? Maar ja, dat afwegen zal hier toch het geval moeten zijn. Duurzaamheid, opwarming, de slag om de biodiversiteit, het speelt echt allemaal mee. Dan is het echter daartegenover verleidelijk kleinere kwesties zo klein te maken dat je die tot te behouden uitzondering verheft. Maar dat telt dan niet als een goed, zuiver argument mee als er echt moet worden beslist, lijkt me.
Het is beter de klimaatkwestie(s) in volle omvang te accepteren, hoe vervelend ook. De gevolgen zijn te groot om hier alleen maar ‘genuanceerd’ over te doen. Het telt gewoon. In een eerdere blog heb ik de ontkenning van het klimaatvraagstuk een achterhoedegevecht genoemd, omdat de pure ontkenning niet meer houdbaar is en dat inmiddels breed wordt erkend. Toch kunnen deze kleinere gevechten nog lang heel lastig zijn. Want je ziet dat sommige leuke dingen niet meer kunnen. En ‘leuk’ is in het openbare debat een krachtig appèl. Leuk of niet.
Goed kijken kan je bij dit soort kwesties weer met beide benen op de grond zetten. Afgelopen zomer vond ik de Hoekige krab (Goneplax rhomboides) op Terschelling. Ik was ingeseind dat die er waren en ik vond er een levend (geblesseerd) exemplaar.
Kort geleden publiceerde de website Nature Today (15 januari) over deze soort, de Hoekige krab. Het is een exoot, afkomstig uit zuidelijker streken. Dat hij nu hier gevonden wordt, brengen deskundigen in verband met de opwarming van de zee. Dát vind ik nog eens een krachtig argument om mee te wegen bij de dilemma’s van vandaag de dag.
De Hoekige krab als signaal van de opwarming. Om feiten te laten zien die niet genegeerd mogen worden in de beleidsafweging.
De nieuwe krabbensoort is gezien op Terschelling en Ameland. Op Schiermonnikoog nog niet gevonden. Daarnaar uitkijken is misschien een aardige bezigheid om de schelpenpaden even uit het hoofd te zetten. Er is zoveel moois op de Wadden, ook al knispert het niet zo.
Hoekige krab (Goneplax rhomboides)
