Dood door schuld. Maar niet de schuld van de Jan-van-gent. De Jan-van-gent is niet alleen vogel, maar vooral ook visser. Hij vist keer op keer zijn maaltje bijeen met een spectaculaire duik van grote hoogte.
De mens is ook een visser. Maar anders dan de vogel laat hij steeds meer troep na. De zee zit niet alleen vol met miniplastics, ook met allerlei gedumpte objecten. Met een beetje geluk spoelt met het touw en al dat plastic een aardig schelpje aan. Voor de liefhebber. Maar voor de vissende vogel zijn al die touwen en kapotte netten een drama.
Wanneer de vogel duikt en zijn kop in de galg steekt is hij ten dode opgeschreven. Een paar jaar terug op de Boschplaat van Terschelling vond ik een in nylon visdraad verstrikte Jan-van-gent. Die kon op tijd bevrijd worden en mankeerde verder niets.
Zoveel geluk had de vogel op de foto niet. Hij lag vorige week aangespoeld op Schiermonnikoog. De strop nog om de hals. Ongetwijfeld dook hij daar in, op jacht naar zijn eten. Toen was hij kansloos.
Er lag zelfs nog een tweede dode Jan-van-gent, al grotendeels onder het zand. Het kan haast geen toeval zijn.
Een boek over biodiversiteit en evolutie stelt dat de mens het leven een open hand moet bieden om zich verder te ontwikkelen. Alle troep in de natuur is echter het omgekeerde, een wurggreep voor veel dieren.
Er is sprake van dood door schuld. Geen open hand, en bovendien een ernstig gebrek aan visie op het eigen belang.
