Is PAX nog te volgen?

Op mijn weblog heb ik meer dan eens gezegd dat het hoognodig is dat de vredesbeweging weer meer tot leven komt en aan kracht wint. Om die reden steun ik al jaren ‘Stop de wapenhandel’. Wapenhandel is niet zozeer het gevolg van de behoefte aan wapens, maar omgekeerd creëert het deze behoefte en alle geweld dat erdoor wordt veroorzaakt.

Een poosje terug benaderde de Vredesorganisatie PAX me voor ondersteuning van acties tegen beleggingen in de wapenhandel en tegen kernwapens. Beide van harte door mij ondersteund. Ik kijk bij zoiets naar de eisen waar ik het in hoofdzaak mee eens moet zijn, en naar de organisatie die niet verkeerd mag zijn, ook al hoef ik de grondslag ervan niet volledig te onderschrijven. Met de inzet van de actieve PAX was ik blij. Vredesactie is hoognodig en PAX toont zich actief.

Maar is PAX nog wel te volgen? Een paar dagen terug, 27 augustus jl., stond in de Volkskrant een stuk van Marjolein Wijninckx die ‘programmaleider Syrië’ bij PAX zou zijn. Met een vette oorlogszuchtige kop dat het hoog tijd is om in Syrië militair in te grijpen tegen Assad. Misschien een kop van de redactie, maar het stuk liegt er niet om. We zouden de Amerikanen nodig hebben om Assad militair aan te pakken, en dat moet met een zorgvuldig militair plan.
      Het begaan zijn met en de meer dan grote ergernis over de vele burgerslachtoffers die nog steeds vallen snap ik goed, maar de hele voorgestane aanpak is naïef en steunt op een inzet van krachten die mede de oorzaak zijn van het geweld. Is het ‘slechts’ een persoonlijk standpunt? Zo wordt het niet gepresenteerd. Je bent ‘programmaleider Syrië’ of niet.

De gewapende strijd tegen Assad heb ik van meet af aan niet gesteund en dat zal ik ook niet doen. Het zijn dubieuze of foute clubs die dat doen, en de hele puinhoop in het Midden Oosten is mede door de Amerikanen veroorzaakt. Een zorgvuldig militair plan? Leve het succes in Irak? Je hoeft geen vriend van Assad te zijn om de gewapende strijd af te wijzen. En toen die strijd met de wapens begon liet het Westen zich niet of nauwelijks horen, daarmee de start van de oorlog oogluikend goedkeurend.
    De oproep van de PAX-medewerker doet me denken aan de oproep van Mient Jan Faber van het IKV destijds, die zich inzette voor bombardementen op Joegoslavië. Daar is naar mijn mening weinig goeds uit voortgekomen. Waren de overwinnaars de good guys? Waren er wel overwinnaars? Sowieso weet ik maar weinig gewapende strijd waarvan je achteraf kunt zeggen dat het goed was. Terwijl ik bovendien denk dat toen bij de strijd om Kobani nu eens relatief makkelijk de foute aanvaller aangepakt had kunnen worden en levens van de zich verzettende Koerden konden worden gespaard, ‘iedereen’ lang bleef toekijken.

Zonder een vriend van Assad te zijn is het wel te begrijpen dat veel (?) Syriërs zich door zijn regiem gesteund voelen omdat ze niet overgeleverd zijn aan de radicale islam. Of dat zij Armeniërs zijn die angst hebben voor Turkije. Het is niet zwart-wit in deze oorlog, deze burgeroorlog of werelddeeloorlog.
    Op kort-door-de-bocht-ideeën van een zogeheten vredesorganisatie om militair het vraagstuk op te lossen zit niemand te wachten. Ik teken dus maar even niet bij PAX.

Twee dagen later, ook in de Volkskrant, 29 augustus, staat een heel verhaal over het prachtige en veilige Baalbek Festival te Libanon. Veilig, want Syrische regeringstroepen maken samen met Hezbollah weer de dienst uit maken in het grensgebied. De Volkskrant zou die hele wirwar aan meningen over goed en kwaad in Syrië en omstreken eens tegenover elkaar moeten zetten. Daarmee gaat de ‘tachtigjarige oorlog’ van Syrië nog niet voorbij. Maar misschien wordt dan nog duidelijker dat een oproep militair in te grijpen minder simpel tot oplossingen leidt dan de PAX-‘programmaleider’ hier heeft voorgesteld.