Naar buiten kijken, grijze boel. Wat langer kijken, valt het weer mee, want daar is de pimpelmees. Ze zitten hier genoeg. Prachtige kleurige vogel. Zie maar.
Er zijn mensen die niet weten hoe een pimpelmees er uitziet. Zo’n klein ding, is daar wat aan te zien? Een reden misschien om nog eens goed te kijken.
Alle pimpels lijken op elkaar. Je ziet niet of het een dame of een heer is. Dan weet je echter nog niet wat je niet ziet. Het informatieve boek van Tim Birkhead, De zintuigen van vogels, deelt mee dat pimpelmezen ultraviolet licht kunnen waarnemen. Het vrouwtje ziet heel goed wat een mannetje is. Ze verschillen wel degelijk. Dat had ik er nog nooit aan gezien.
Hetzelfde boek heeft ook nog een ondertitel, Hoe voelt het om een vogel te zijn? Geen idee hoe de door mij bekeken pimpels zich voelen. Al is ook dat niet helemaal waar. Ze zijn altijd aanwezig, zo gauw de pinda’s in de tuin hangen. Zij weten wat ze zien en lijken zich hier op hun gemak te voelen. Met die pinda’s voelen ze zich wel gezien, lijkt me. Overigens gaat Birkhead een stuk subtieler in op de verrassende zintuigen van vogels.
Ongetwijfeld zien de pimpels nog veel meer onvermoeds. Dat kun je ook leren van zijn neefje de koolmees. Recent onderzoek wijst uit dat koolmezen zich conformeren aan gedrag van soortgenoten en er aldus sociale normen en tradities ontstaan die tijdsbestendig zijn (De Volkskrant, 4 december 2014). Bij het ontstaan van voorkeuren blijkt dan kleurdominantie van de groep een rol te spelen. Je moet er maar opkomen. Maar is het zo vreemd, doen mensen zo anders?
Zo zetten de pimpelmezen aan het denken, zodat we hopen op een bont 2015.
Boek: Tim Birkhead, De zintuigen van vogels, Hoe voelt het om een vogel te zijn? Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2013, ISBN 9789023477242
De foto is ontleend aan internet. Een pimpelmees uit mijn tuin zal die nog een keer vervangen.
