Nogmaals korter werken

Stokpaardje. Heb ik veel stokpaardjes? Een stuk of wat? Eén heb ik in ieder geval wel. Al jaren ben ik van mening dat er in onze samenleving korter kan worden gewerkt en dat dit veel voordelen heeft.
    Sinds de crisis rijdt het stokpaardje weer in galop door mijn hoofd. Waarom is er zo weinig discussie over? ‘Valt wel mee’, zullen sommigen zeggen. Nou, dat valt helemaal niet mee. De discussie over arbeidstijdverkorting drijft mee in de marge van andere discussies over arbeid en werkloosheid.

Stokpaardjes herhaal je natuurlijk vaak. Luister maar: al eerder pleitte ik voor een wet, in te voeren door minister Asscher, die om de drie jaar de maximumarbeidstijd vaststelt. Is er een arbeidsoverschot, dus veel werkloosheid, dan moet ieder korter werken, bijvoorbeeld maximaal zes uur. Mocht maatschappelijk meer arbeid nodig zijn, dan kan er weer langer worden gewerkt. In hoofdzaak met behoud van het huidige salaris.

Tal van beren op de weg zijn te bedenken bij zo’n idee. Bijvoorbeeld dat veel hoogwaardige arbeid van huidige werkenden verloren zal gaan, dat het duur is, dat het ontdoken gaat worden, dat de EG het niet zal toestaan en dat sommigen helemaal niet willen werken.
    Al deze brommende beren zouden moeten zwijgen tot hun gelijk bewezen is. Beren op de weg = koudwatervrees.
    Urgent is dit. Help iedereen aan werk door het beter te verdelen. Het is een enorm maatschappelijk drama dat zoveel mensen, zoveel goed opgeleide jongeren vooral ook, jarenlang niet of nauwelijks werken en geen fatsoenlijk salaris hebben.

De nieuwe wetgeving van minister Asscher klinkt wel aardig als het gaat om meer zekerheid van flexwerkers. Maar een deel zal juist hierdoor werk verliezen en vervangen worden door nog korter werkende mensen. Bovendien is de aantasting van de rechten van werklozen onjuist. Een sociaal vangnet is er voor moeilijke tijden, en niet om juist in die moeilijke tijden af te schaffen. En als iedereen of vrijwel iedereen weer werk krijgt zijn de WW-kosten ook weer veel geringer.

Maatschappelijk is dit belangrijk. Permanente werkloosheid wordt vaak ervaren als zinloos leven, leidt tot onverschilligheid en cynisme en dan tot geweld. Of verrechtsing en verlies van moraliteit. Niet alleen hier, ook internationaal. Veel verharding en nieuw geweld hangt samen met uitzichtloosheid en zich niet gerespecteerd voelen. Het goede voorbeeld moet dus worden gegeven.
    Waar is het lef, wanneer wordt iets geprobeerd dat echt helpt? Help iedereen aan werk door het beter te verdelen. Als Asscher durft te dreigen, moet hij een dergelijke aanpak ook aandurven.