Basisinkomen als herverdeling van armoede

Op mijn vorige blog ‘Basisinkomen en dure arbeid’ kreeg ik via de e-mail als reactie: kijk uit dat basisinkomen geen foute oplossing van ongelijkheid wordt, namelijk een herverdeling van de armoede. En inderdaad, in Nederland, België en ongetwijfeld elders ook zijn het vaak de rechtse woordvoerders die pleiten tegen bureaucratie en ongelijkheid, maar niet verder komen dan de bestaande potten herverdelen. Resultaat zal dan zijn, dat mensen die meer inkomensondersteuning nodig hebben minder zullen krijgen. Is dat gelijkheid?

Mijn blog was juist andersom bedoeld.
      1 – Grote maatschappelijke discussies moeten zich niet fixeren op één enkel en ogenschijnlijk eenvoudig punt. Zie de samenhang met de loonstrijd en het loonpeil. Dus eigenlijk de klassenstrijd die verkapt of niet altijd aanwezig is. Bij sterke rechten, een goed loonpeil en een krachtige positie van de vakbonden, is een niet-bureaucratische verbetering van uitkeringen en toeslagen ongetwijfeld goed mogelijk. Wordt niet aan deze voorwaarden voldaan, dan kleed je bestaande rechten verder uit. Althans, dat risico is levensgroot aanwezig.
      2 – Wil je met structurele verbeteringen komen, denk dan in een samenhangend pakket. Zo kom ik op het punt dat arbeid juist niet nog goedkoper moet worden, maar duurder, en de arbeid veel beter verdeeld kan worden. Daardoor ontstaan gelijkheid en gelijke rechten. En zelfs de klimaatdiscussie erbij betrekken. Die discussie is onvermijdelijk, dus doe dat direct goed.

Alleen van de huidige uitkeringen uitgaan en dan herverdelen zou neer kunnen komen op een operatie die vergelijkbaar is met die in de zorg. Heel veel overhoop, god zegene de greep, en als resultaat dat veel mensen met de brokken zitten. De discussie over basisinkomen is niet onlogisch, laat de vakbeweging erin het voortouw nemen, op basis van goede uitgangspunten en eisen.
      Je niet uitspreken over deze discussies is ook geen optie, zorg liever voor een goed fundament.