Heb je wel eens een museum in Spanje bezocht op een doordeweekse dag? Veel Nederlanders zullen versteld staan als ze zien hoe braaf hele schoolklassen jonge kinderen de klassieke werken in de Spaanse musea bekijken. Ze vliegen niet alle kanten op, maar luisteren aandachtig. Het is crisis in Spanje, zeker voor jonge mensen. Maar zij bezoeken opgewekt de musea, dezelfde die ’s avonds soms startpunten zijn voor demonstraties tegen bezuinigingen en de werkloosheid.
Je zou zeggen dat de werkloosheid een kans biedt voor ieder om korter te werken. Verdeel de banen en zorg voor een waardige cultuur. Cultuur bestuderen en bezoeken is ook een vreedzame houding aanleren. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen en niet lang genoeg mee doorgaan.
Zo zag ik in het Prado Museum een groep kinderen van een jaar of zes een groep ouderen van een jaar of zesenzestig passeren. Twee klasjes met een juf. Een even prachtig beeld als El Greco aan de wand.
Korter werken, langer leren en meer cultuur. Zou dat niet wat zijn? Waarom zou dat niet kunnen?
In Madrid staat een standbeeld van Don Quichot. Op z’n paard en Sancho Panza op z’n ezel natuurlijk achter hem aan. Ook dat trekt de Spaanse kinderen. Zo zie je het beeld van het eenzame voortsjokkende duo. Een moment later doorbreekt een groep kinderen de eenzaamheid en beklimmen ze massaal het beeld. Net het verhaal weer opgefrist en nu willen ze Don Quichot wel eens beter bekijken. Als je even wacht wordt het weer stil. Het duo moet samen weer verder.
