Soms zijn weinig woorden al te veel. Aedus, koepel van de woningcorporaties, constateert achteruitgang in veel armere wijken. Het nieuws op tv kwettert dan de hele dag als heel korte samenvatting dat de Vogelaarwijken dus mislukt zijn.
Ja, zo kun je in weinig woorden de kern missen. Die wijken zijn niet mislukt, het zijn nog altijd vaak ook trotse wijken waar veel gebeurt. Maar de Vogelaar-aanpak is gewoon uit pure bezuiniging van de vorige rechtse regering de nek omgedraaid, net als veel andere succesvolle methoden van wijkgericht werken in zorg en welzijn.
Een samenvatting in weinig woorden die wel waar zijn: bezuinigen op zorg en welzijn is echt een ramp voor veel jonge en oude kwetsbare mensen. Ouderwets misschien, maar waar.
Het doel van de transitie van welzijn en zorg was niets anders dan een ongekende bezuiniging, toegedekt met gestolen leerzame methoden van het werken in de wijken. In naam moesten die methoden de participatiesamenleving vorm geven, maar de werkers kregen niet de middelen die daarvoor noodzakelijk zijn. Bovendien werden die werkers vaak zo door elkaar gehusseld dat kop en staart verdween en zij helemaal opnieuw moesten beginnen.
Zo verdween ook de aanpak van de Vogelaarwijken, net als andere effectieve voorbeelden uit de wijken. Kenmerk van die methoden: het is hard werken en echte burgerparticipatie tot en met medebeslissingsmacht duurzaam vormgeven helemaal.
Duurzaam, er is veel meer nodig dan een proefproject. Het kost geld. En dat werd wegbezuinigd en woningcorporaties werden onder het valse motto van ‘terug naar de core business’ gereduceerd tot domme verhuurder die slechts de opgelegde regels moeten toepassen. Al laten zij zich niet altijd in die rol drukken. Verschil bestaat.
Tegen de klippen op is er nog heel wat overgebleven, maar per saldo vertonen veel wijken en ook de staat van de woningen echte achteruitgang.
Niet door het mislukken van de Vogelaarwijken, maar omdat een aanpak die om een continuïteit van jaren vraagt in korte tijd bruut werd afgestopt.
