Nederland, Palestijnen en Koerden, wegkijken op topniveau

Deze blogs zijn niet bedoeld om mijn ergernis weg te schrijven. Meestal laat ik thema’s een poosje liggen en wil iets aan de orde stellen dat óf gewoon leuk is, óf voor langere tijd van belang is. Maar ergernis en een structureel probleem vallen soms drastisch samen, en gewoon leuk is dat dus helemaal niet.

Destijds toen ‘ze’ in Syrië naar de wapens grepen, van verschillende kanten, heerste er in een flink deel van de Nederlandse politiek en media een soort opgewekt wegkijken. Het is ver weg en Bashar al-Assad moet toch weg, om wat voor redenen dan ook, mensenrechten of een simpel vermeend eigenbelang, en waar gehakt wordt vallen nu eenmaal spaanders. Het risico van een immense oorlog werd weggewuifd, de relatie met Irak nauwelijks genoemd en de extremistische islam was een nog wat onbekende vage bondgenoot. Een eigen alternatief had men hier toch ook niet?
      Die wereld daar zo ver weg. Toen het al veel te laat was werd het eigenlijk nog niet begrepen, wel dat we hier ook last kregen van de extreme vormen van de islam. Enzovoort, enzovoort. En o ja, gelukkig bleken er nog bruikbare hulptroepen aanwezig, de Koerden die ook vochten voor hun land en dorpen, hun waarden en hun belang.
      Met betrekking tot Syrië werd zo lang mogelijk weggekeken, tot ‘we’ hier er ook last van kregen. Ergerniswekkend, van begin af aan. Een goed standpunt, zoals een consequente lijn gericht op vrede, was nauwelijks mogelijk in de oorlogszuchtige wirwar. Er werd vooral ook niet naarstig naar gezocht. ‘Gods water over gods akker …’, weet je wel? Een vredespolitiek werd mede door deze valse start, de weigering tijdig wat te doen, onmogelijk gemaakt.

De weigering tijdig wat te doen. Mijn nieuwe ergernis zal duidelijk zijn. NAVO-partner Turkije heeft de Koerden de oorlog verklaard, en de andere NAVO-partners, zo ook Nederland, laten het volledig afweten. Dat de Koerden, een volk van zo’n vijfendertig miljoen eens haar rechten, vrijheid en politieke autonomie zal opeisen is volkomen vanzelfsprekend. Geen volk, zeker niet van deze omvang, laat zich eeuwig onderdrukken. En ook de onderdrukker is daarmee nog onvrij. Dat leerde Marx al, en het oppakken in Turkije van artsen die tegen deze oorlog protesteren bewijst dat nog een keer.
      De oorlogszuchtige en vooral domme politiek van Erdogan is een gemiste kans een ingewikkeld vraagstuk nu echt aan te pakken en op te lossen. De Westerse en Russische politiek verhullen dit, ja inderdaad verhuld achter de nieuwe kruitdampen. De NAVO wil dat Erdogan ‘een beetje oorlog’ voert. Dat waanidee lijkt dus enorm op wat in de eerste dagen van de prille oorlog in de Syrische steden ook speelde. Slachtoffers zijn er nu al te veel aan de kant van vluchtelingen, Koerden en Turken, en er dreigen nog vele bij te komen. Dat kan iedereen nu weten, dus maakt wegkijken medeplichtig.

Kijkt de Nederlandse regering vandaag de dag slechts één keer helemaal de verkeerde kant op? In Israël zit de 17-jarige Ahed al-Tamimi al wekenlang gevangen. Zij zou twee militairen geslagen en geschopt hebben. Dat mag niet en wat nu …?
      De Israëlische regering wringt zich in allerlei bochten om deze detentie te rechtvaardigen, tot in het absurde. Zo kwam men zelfs op het idee te beweren dat de familie Al-Tamimi ingehuurde acteurs zouden zijn die Israël in een kwaad daglicht moeten stellen.
    Er speelt hier echter veel meer. Sinds 2000 heeft de Israël 10.000 Palestijnen in de leeftijd van 12 tot 17 jaar opgepakt en voor militaire rechtbanken gebracht (1). Momenteel zitten er honderden kinderen in Israëlische gevangenissen.
      Tal van mensen, overal in de wereld, protesteren hiertegen. Maar kan Nederland zich bij deze kwestie ook niet duidelijker en stelliger laten horen? De Israëlische politiek is op korte termijn dramatisch voor de Palestijnen, in een langer perspectief voor de hele regio, inclusief voor de joodse en andere inwoners van Israël/Palestina. De Nederlandse regering stelt zich veel te kritiekloos op ten opzichte van Israël. Het is maar de vraag wie ze daarmee voor de lange duur een dienst bewijst.

Wegkijken van wat men wel weet maakt medeplichtig. Natuurlijk kan Nederland niet alles bereiken, maar ingebed in het dorp dat wereld heet, en waar ook nog zogeheten bondgenoten bestaan, kan altijd een actieve rol worden gespeeld. En dat doet Nederland als het om eigenbelang gaat ook volop, zelfs met behulp van de luchtmacht, maar welbeschouwd toch veel te selectief. Zoals wegkijken altijd is.
Vrij dom, op topniveau.




(1) Bronnen: m.b.t. Turkije en de Koerden: diverse kranten.
Met betrekking tot Israël/Palestina vooral: The Rights Forum, website https://rightsforum.org/