Komt er nog een keer een socialistische revolutie? Waarom niet. Vanuit Marx’ analyse van het kapitaal gezien zijn er momenteel heel wat elementen aan de orde, die een revolutionair bewustzijn kunnen voeden. De materiële voorwaarden, het niveau van productie, de afnemende winstmogelijkheden van een ‘normale’ economie en de praktijk van de diepe structurele monetaire en economische crisis.
Daarmee heb je nog geen revolutie, geen strategie, geen massa, hoeveel mensen ook idealen hebben om grote veranderingen door te voeren. De socialistische partijen en vakbeweging zijn er ook niet bepaald klaar voor, zachtjes gezegd. Marx heeft ook nooit precies gezegd dat het die bewegingen zouden zijn die de noodzakelijke veranderingen door moeten voeren, al leken dat jarenlang de meest voor de hand liggende actoren. En als men meent dat Marx op sommige plaatsen in zijn werk dat wel heeft gezegd, de theorie krijgt soms ongelijk.
Plotseling is er weer een nieuwe beweging. Deze richt zich krachtig en massaal tegen kernpunten van het kapitalisme, tegen de diepe scheiding van rijk en arm, en tegen de verdeeldheid tussen macht en onmacht. Occupy Wall Street richt zich niet alleen tegen de kapitalistische graaicultuur, maar de deelnemers tonen inzicht en zelfbewustzijn.
Hoe sterk deze beweging is en wordt, en of er krachtige verbindingen ontstaan tussen andere bewegingen en organisaties, is natuurlijk nog niet duidelijk. Maar het is hoopvol. Laat deze mensen de hele boel maar op sleeptouw nemen. Dat klinkt anarchistisch, maar de structuur ontstaat wel weer. Het is een democratische hoopvolle beweging, zeker vergeleken met het krachteloze getreuzel van de regerende politici die keer op keer bijeenkomen, om vervolgens weer eens niets te doen. Het is een hoopvolle beweging tegen de domme bezuinigingen op de verkeerde dingen.
