Ondanks alles doorgaan? De wereldvraagstukken zijn groot. De oorlog dreigt bovendien ook nog de aandacht die nodig is om het klimaat ‘te redden’ af te leiden. Gisteren op tv bij ‘Vroege Vogels’ kwam naar voren dat zelfs het plankton in de oceanen, de levende bron van de meeste zuurstof op aarde, wordt bedreigd met uitsterven of fatale vermindering.
Deze blog. Is het niet ridicuul voor een handvol lezers te schrijven alsof het ertoe doet terwijl een idiote leider al zijn vernietigende wapens inzet voor een stuk grond dat de geschiedenis al aan anderen beloofd heeft? En daarvoor alle leven aan zijn laars lapt? Van oud tot jong, onze kinderen?
Toen ik een aantal jaren geleden begon met deze blog onder de titel filosofie, politiek en natuur had ik als voorbeeld de eigenwijze zelfstandige communist José Saramago die, wat er ook gebeurde, altijd zijn eigen mening gaf en die verantwoordde. Jawel kun je zeggen, die had al lezers en ik niet. Maar dat slaat dan niet op de kern van de houding van Saramago. Die vroeg de lezers, activisten en partijen zelf altijd na te blijven denken en je te laten horen. Daarmee geef je dan ook ruimte aan anderen die zelfstandig blijven nadenken. Niet te verwarren met onzinnige constructies.
De blog voelt onmetelijk klein bij alle geweld dat over de ‘gewone’ mensen wordt uitgestort. Maar als het denken verdwijnt, verdwijnt alle humane leven. Er zijn situaties waarin het nu eenmaal moet, het nuchtere en strijdbare denken harder dan ooit nodig is.
Ondanks alles doorgaan? Er zijn nu eenmaal woorden die gezegd moeten worden, door ieder op haar of zijn eigen manier. Het lijken heel kleine bijdragen, maar toch, … bijdragen.
