Het klimaat en de noodzaak van echt Verenigde Naties en Volkeren

Kun je eenheid en optimisme van mensen, volkeren, landen en werelddelen erin rammen? Het zou misschien wel moeten, maar als dit de enige toon is, zal het niet of verkeerd uitwerken.
    De nieuwe klimaattop van de Verenigde Naties in Glasgow heeft meer dan ooit voldoende wetenschappelijk materiaal om te beseffen op wat voor rampen de planeet afkoerst. Dat wil zeggen, voldoende om een drastische noodzakelijke eenheid te smeden. Termen als ‘Voor het te laat is …’ tellen hierbij niet meer. Pathetisch ‘Redden wat er te redden valt …’ klinkt al even slecht, want dat is een oproep, terwijl de mensheid al lang de schouders eronder had moeten zetten.

Vereniging van volkeren, het is meer dan een mooi doel, een bittere noodzaak. Niet alleen als theorie of voorgespiegelde technologische wetenschapsontwikkeling, maar als praktisch beleid dat al lang volop had moeten draaien.
      En de grote historische keizers indachtig, zie je dat eenheid en vrede genoeg in beeld komt, maar dan toch vooral als PAX USA, PAX China en parallelle vredesideeën van andere vermeende reuzen die drukdoende zijn bij alle verandering hun geopolitieke aspiraties te verwoorden. Je ziet dat de urgentie veel groter is dan de maatregelen die concreet worden verwoord, zoals die waarin eerst nog even het voormalige oude rijk moet worden hersteld, alvorens over te gaan op een beleid richting 0% uitstoot. Waarbij bovendien niet vergeten moeten worden dat oorlogen en oorlogsvoorbereiding, zoals de wapenhandel, ook fors bijdragen aan de vervuiling en de co2-uitstoot.

De samenhang van alle meespelende punten is sterk, groot en momenteel in veel opzichten rampzalig. De mogelijk extreem hogere zeespiegel of de verslechterde biodiversiteit raakt alle landen, ook die niet aan zee liggen of waar het land vooral uit bergen bestaat. En als – even burgerlijk calculerend – in Nederland gewezen wordt op de mogelijkheid van een nieuwe dijk om alle duinen en dijken heen vergeet men dat Caribisch Nederland dan allang verdronken is en dicht bij huis de kwel van het zoute water rustig maar effectief oprukt. En bovendien dat de hulp aan een ander verdrinkend estuarium – denk aan Bangladesh – dan eerst slechts louter op papier bestaat. Hoe je dat allemaal weet? Kijk eens naar de ‘hulp’ die de rijke landen (tot nu toe) gaven aan Afrika bij de bestrijding van het Coronavirus. Leerzamer kan het niet.

Glasgow en daarna. De nodige eenheid die echt werkt kan niet door geweld wordt afgedwongen. De heel hoog te stellen doelen die onvermijdelijk zijn vereisen een sterke internationale coördinatie. Die vergt een sterke eenheid van denken en praktische solidariteit.
      Dán kan het worden zoals het moet worden. Dat overstijgt ver slogans als ‘Je moet geven en nemen’. Iedereen moet geven, en lokale belangen moeten goed geïntegreerd worden in de internationale strategieën. Dit vergt een krachtige actieve vredespolitiek, tussen landen en ook in de straten en wijken waar het volk mee moet participeren in het klimaatbeleid. Solidair, de armoede overstijgen! Het vergt ook een eenheid van werkers en bedrijven, op een manier waarop het volk alle democratische ruimte krijgt, mits op het leven, de ecologie en de duurzaamheid gericht.

Het is niet ‘Alles of niets’, het moet alles zijn, maar ook alles in solidariteit en ecologische verantwoordelijkheid. En een eenheid van generaties. Jongeren snappen vaak beter waar het om gaat dan de ouderen. Wederzijds luisteren, spreken en samen handelen is dan de opgave. Mensen van alle landen verenig je!