Van de vele conflicten en vormen van onderdrukking zijn sommige bepaald niet ‘publieksvriendelijk’. Zeker bij de heel langdurende conflicten, dan kijken velen liever een andere kant op. En ook als de onderdrukker zijn min of meer sympathieke trekken of sympathiek ogende punten voor het voetlicht weet te brengen.
Zand in de ogen strooien. Juist daarom moeten al lang bestaande problemen, die nog steeds bestaan, steeds weer met kracht naar vormen worden gehaald. Het zwijgen niet accepteren.
Zo’n conflict, inclusief de onderdrukking die hier speelt, is de strijd van de Palestijnen voor eigen land. Het land dat jaren geleden van hen was, van wie is dat nu? Op basis waarvan? Actueel is – helaas! – steeds weer de strijd voor behoud van de restanten Palestijns land, en voor een betere, eerlijke en houdbare verdeling van alle Palestijnse en Israëlische land.
Land, het is de grondslag van de macht, wie het land heeft bepaalt een groot deel van de macht.
Net als eerder, zoals vorig jaar, besteedt het informatieve The Rights Forum Nieuwsoverzicht van 5 oktober jl. veel aandacht aan de strijd van de Palestijnen voor hun land en hun grond. Want het is oogsttijd, de Palestijnse boeren moeten de olijven oogsten. Helaas blijkt opnieuw dat zij door Israëlische kolonialisten op alle manieren dwars worden gezeten. Alle manieren, ook grof geweld en de oogstende boeren met stenen bekogelen, het gebeurt herhaaldelijk, maar de Israëlische regering staat het toe. Hun soldaten staan er soms bij en kijken ernaar.
Het lijkt steeds zelfde liedje, als de boeren op hun land werken worden ze met alle mogelijke pesterijen en geweld geconfronteerd, en de Israëlische overheid kijkt toe. Het genoemde Nieuwsoverzicht geeft heldere, en vooral schokkende voorbeelden, zoals uit het hier volgende citaat blijkt.
‘Op 6 oktober staken Israëlische kolonisten een aantal olijfbomen in brand tussen de dorpen Jorish en Qudra, nabij de Israëlische nederzetting Majdolim. Daarnaast stal een groep kolonisten uit Har Brakha, een nederzetting in de buurt van de stad Nablus, olijven uit een boomgaard in Kafr Qalil. Op 8 oktober hakten kolonisten meer dan honderd olijfbomen om in Tarqoumia, ten noordwesten van Hebron.’
Deze voorbeelden geven structureel geweld aan, dat precies lijkt op dat van vorig jaar. Inderdaad lijkt het alleen maar door te gaan. Zelfs schaapherders worden van hun weiden verjaagd, een grote smet op de vreedzaamheid dáár en overal, op de vreedzaamheid in het algemeen. Geweld tegen een schaapherder, durf je?
Al met al is er sprake van een ‘tactiek van de verschroeide aarde’. Het is de grond waarom het vooral draait. De grond = de sleutel, om te begrijpen waar men op uit is. En dat blijkt steeds weer een strategie waarin de olievlek van de Israëlische kolonialisatie steeds verder gaat. Een strategie die in stappen lijkt te worden uitgevoerd. Eerst plagen, dat harder pesten en geweld toepassen, dan de gewassen van de Palestijnse boeren verpesten. Daarmee wordt de angst die gezaaid wordt zo groot dat de grond ‘vrij’ komt en ingepikt kan worden, weer ruimte voor nieuwe kolonies. Deze groei van areaal grond is tevens een basis voor verdere machtsuitoefening.
Weggepest van je land is weggepest van je identiteit en waardigheid.
Het zijn deels mijn eigen woorden, waarmee ik probeer dit smerige proces te begrijpen. Het Israëlische leger heeft hierbij de rol van bestendiging van de nieuwe vreemde macht. En waar het gaat om het inpikken van landerijen en landstreken en de Palestijnse oorspronkelijke bewoners steeds verder weg worden gedreven, zou de internationale gemeenschap met de vele duidelijke voorbeelden die er zijn zich veel duidelijker tegen dit geweld moeten keren. Israël eindeloos de hand boven het hoofd houden betekent het meten met verschillende maten.
Wat kunnen de Verenigde Naties, de landen en de wereld doen? Minimaal krachtig verbaal de mensenrechtenschendingen aan de orde stellen. Dat doet men elders op de wereld ook, maar selectief dus. Hetzelfde geldt voor een economische boycot, die kan veel algemener en massaler worden georganiseerd. Maar ik denk ook: blijf vooral ook praten en acties voeren. Praten met alle partijen.
De volkeren van het Midden-Oosten zullen toch samen moeten leven, hoe moeilijk dat nu nog is. Dat zeg ik niet uit naïef optimisme, er is een lange weg te gaan. Maar de aarde is klein geworden en de klimaatproblemen raken iedereen, waar ook ter wereld. Dus op den duur is de keuze leven of sterven op deze aarde, en daarbij speelt de landbouw een voorname rol. Zo ook de Palestijnse boeren. Hun leven betreft uiteraard henzelf, maar moet ook in het grotere kader van de zo nodige duurzame ontwikkeling van de wereld worden bezien. Geweld en oorlogen zijn óók vervuiling.
Zo valt er nog veel te leren. Inderdaad kan het niet anders: we moeten inderdaad steeds maar weer terugkomen op Palestina. Als feit, als voorbeeld en als de noodzakelijke bevrijdende solidaire beweging die zo broodnodig is.
Informatie zie: https://rightsforum.org/
