Kans op enorme aanscherping belangenstrijd

’t Lijkt zo wel een weerbericht. Het was snel boven deze blog gezet, voorlopig, maar ik heb het maar laten staan.
    Welbeschouwd bestaat er momenteel een groot palet aan crises. De klimaats- en biodiversiteitscrises, de Coronacrisis, de op veel fronten uitwaaierende economische crisis, de crisis van de doelen van de (kern)ontwapening, de machtscrisis veroorzaakt door onverantwoordelijke regeringsleiders die tegenstellingen met geweld, dus oorlogen, lijken te willen slechten, enzovoort. En dwars door dit alles speelt de grote ongelijkheid van inkomen, vermogen en macht. De ongelijkheid die weer toe lijkt te nemen. Zoals de vermogensongelijkheid waarvan Thomas Piketty zo indringend de waarheid heeft blootgelegd.

Wat moeten we hiermee? Is een crisis de opmaat voor socialistische verandering? Dat kan, maar hoeft helemaal niet. Is de gesignaleerde crisis de alarmbel die aanspoort de rechten van de armen, minder gegoeden, zieken en bijvoorbeeld de jongeren, door acties veilig te stellen?
    Het ene sluit het andere niet uit. Vooral telt je kop erbij te houden. Cynisme is het gevaar dat op de loer ligt, waarvan de media zoveel voorbeelden laten zien en wat een voedingsbodem is voor rechtspopulisme.

Je kop erbij houden. Marx zag de crisis als een kans op verandering. Maar wel onder de voorwaarde dat een grote geschoolde en goed georganiseerde democratische massa bereid zou zijn zich in te zetten. Partijen, vakbonden en misschien ook veel ongeorganiseerden. Die inzet is er enigszins, maar lijkt momenteel bij lange na niet krachtig genoeg om sociale, progressieve veranderingen af te dwingen.
      Alhoewel, misschien is dat de schijn die bedriegt, acties zijn er, lokaal en wereldwijd, genoeg. Maar vaak (te) los van elkaar.

De crises tonen zich momenteel op veel plaatsen als een harde belangenstrijd, waarbij rechts en het kapitaal proberen structureel zo veel mogelijk krenten uit de pap te halen, hun belangen en vermogens veilig te stellen.
      Reden genoeg inderdaad je kop erbij te houden, op te komen voor de belangen van de ‘gewone’, werkende en werkloze mensen. Dat kan door dat samen te doen, solidair. Met erkenning van de grote kwesties die op de agenda staan.
      Kwesties. Het klimaat, het inkomen, het werk, de volksgezondheid, het onderwijs, de cultuur en last but not least de wereldvrede. Kwesties die er zijn, en dus ook duidelijk benoemd moeten worden. Hardop. En cynische antwoorden op de vele vragen bestrijden. Je kop erbij houden.