Een nieuw fenomeen. Ik loop met mijn vrouw door de stad en steeds zijn er jonge mannen van ca. 30 jaar die haar hartelijk feliciteren. Huh??
De vakbond voert actie tegen het verder ophogen van de pensioengerechtigde leeftijd. De AOW op 66 jaar en niet later. Er zijn al diverse acties, de regering weigert dit serieus te nemen. Op 28 en 29 mei zijn er verdere acties. Economen zijn er verdeeld over, maar dat het kan, daarvoor bestaan uitstekende argumenten. Daartegenover wordt angst gepredikt voor iets van de wel heel verre toekomst. En kunnen de pensioenpremies niet weer wat hoger en de werkgevers meer betalen? Men wil niet, maar het kan wel. Klassenstrijd.
De lezer snapt het al. Wij doen mee aan de actie. Dat is niet de eerste keer. Boven ons bed hangen honderden buttons, veel wat ouder, maar echt niet alleen van vroeger. Stop de N-Bom en leve het Fretilin! Ja soms droeg je dagelijks meer dan één actie mee.
Dat zit nu allemaal op Twitter, Facebook en nog zo wat, maar de button bestaat nog, niet helemaal uitgestorven. Tegenwoordig draagt men dat ding anders. Na de demonstratie worden ze vaak direct afgedaan en zeker een dag later zie je ze nauwelijks meer. Dat lijkt toch gek, zo’n ding? Hoezo dat dan?
Gek? Mijn vrouw vindt van niet. Zij draagt de button fier elke dag en hij past mooi bij de kleur van haar blauwe jas. Actie, gewoon permanente actie. En aangezien niet iedereen dat nog doet, roept dat reacties op. Eigenlijk maar één reactie. ‘Mevrouw, gefeliciteerd!’ Vooral jongeren reageren, feliciteren spontaan met haar leeftijd en dus met de actie. De button valt op, de actie valt op. Doe ook mee!
Een paar week terug liepen we een strandpaviljoen bij Kijkduin binnen. 'Mevrouw, gefeliciteerd!' Huh waarmee? U bent toch jarig? Neen we voeren actie voor een beter pensioen. ‘O, op die fiets …’ Dat was prachtig, dat gezegde had ik in geen jaren gehoord, deze jongeman kende dat nog!
Ook als ik er niet bij ben, steeds weer felicitaties met haar 66-jarige leeftijd. Afgelopen zaterdagavond de stad in. In de Nieuwe Weg voor een restaurantje, een groepje. ‘Mevrouw, gefeliciteerd.’ Uren later lopend naar huis, maar even de drukke Meikermis overgelopen. Heel wat groepjes hangen daar. En jawel hoor, het is donker maar de heldere button doet zijn werk. ‘Mevrouw, gefeliciteerd.’ Niemand vindt het gek, het is toch kermis.
Sybrand Buma wil dat iedereen ‘Goedemorgen’ zegt. De vakbond weet wel beter en anders mijn vrouw wel, ‘Gefeliciteerd met het spoedig te behalen actieresultaat.’ In elk strandpaviljoen, op straat en op de kermis bij dag en bij nacht.
Niets mis mee, geen valse schaamte, button op doen.
