Na de recente verkiezingen voor de Provinciale Staten en daarmee voor de Eerste Kamer wordt er heel wat geschreven over de fragmentatie van de politiek. Alweer erger geworden. Een sterk versnelde ontwikkeling daarvan is ontstaan door de sociale media, de kieswijzers, de populisten en nog zo wat.
Hier zal nog veel over worden gesproken. Fragmentatie is een thema, in een tijd waarbij eensgezindheid zoveel beter past. Een tijd waarin technologisch heel veel kan, maar klimatologische en geopolitieke dreigingen op de loer liggen. En dan nog de migratie, inmiddels gesublimeerd tot mystiek vraagstuk.
‘Er speelt van alles, je weet het niet, maar je voelt het aan je theewater.’
Partijen in fragmenten, en daar vele van. En hoe nieuw alle partijen, groepen en bewegingen zich ook noemen, het stof zal weer neerdalen. Dan zijn er formaties vertrokken, andere overgebleven en nog weer andere ontstaan. De chaos dwingt altijd weer tot het zoeken van structuren, anders blijft men staan met helemaal lege handen.
Misschien heten die nieuwe structuren als vanouds ‘politieke partijen’, of heel anders en lijken ze er nauwelijks op. Zo kan men kiezen voor het makkelijker woord ‘beweging’, maar ook dan zijn er structuren nodig die de macht doen beklijven. De macht of het gemis eraan dwingt tot een zekere orde, de vorm kan oud zijn, de drang het niet alleen de laten bij dat stof dat maar neerdaalt blijft groot. Nieuwe machten kunnen heel sociaal zijn, maar ook asociaal en gevaarlijk.
Iedereen heeft het dus over de toenemende politieke fragmentatie. Nou ja, iedereen? In ieder geval de bestaande media. De kiezer is al lang weer aan het werk gegaan.
Ik zeg daarbij: ‘Toch maar mijn nieuwe boek kopen’. Dat gaat over deze politieke situatie. De verkiezingen waren niet nodig om de voortgaande fragmentatie te herkennen.
De linkse politiek, de partijen, vakbonden, losvaste coalities, verenigingen, milieu- en belangenorganisaties en actieve maar niet georganiseerde personen hebben hier ook mee te maken. Wisselend komen bepaalde partijen boven drijven en leveren andere in, maar per saldo kan de linkse, sociale machtsopbouw en praktische politiek sterker. Door samen te werken op hoofdzaken en organisaties en personen te respecteren in verschillen.
Niet koersen op opheffing van partijen, maar ‘rustig’ nieuwe formaties op de langere duur laten ontstaan op basis van samenwerking. Acties en versterking van het sociale en socialistische verhaal als uitgangspunt. Inclusief een sterk praktisch, kritisch en vooral sociaal klimaatbeleid. Daarbij open staan voor nieuwe vormen met geweldloze politiek als vanzelfsprekendheid.
Toch maar beter samenwerken? Er is kracht volop, maar het is versnipperd. Daarom moeten politici meer werken aan een sterk sociaal en duurzaam verhaal. Met argumenten, herkenbaar en altijd met een heldere link naar problemen waar de mensen in hun dagelijks leven mee zitten. Zulke verhalen vertellen, ze bedenken, ze afwegen, dat kan veel beter en met veel meer mensen vanaf de basis. Dat laatste biedt dan meer dan de beste ideoloog kan bedenken.
Het boek ‘Actief socialisme en vrijheid – Pleidooi voor hechtere linkse samenwerking – Doorbreek de vanzelfsprekendheid’ laat zien dat de verkiezingsuitslag niet hoeft te verrassen. De noodzaak zich niet te richten op deelpunten alleen, hoe belangrijk op zich ook, maar op de hele maatschappij – dus mét een maatschappijvisie – wordt er breed in onderbouwd.
Deelterreinen, ook wanneer ze voor grote groepen in de samenleving belangrijk zijn, vormen geïsoleerd nog geen voldoende sociale machtsbasis. Macht die nodig is om resultaten te boeken, dus veel meer te bereiken dan het benoemen van problemen alleen.
Daarover spreken, nieuwe verhalen vormen en acties voeren, er bestaan tal van mogelijkheden voor. Het boek laat een aantal aspecten daarvan zien en biedt discussiethema’s daarvoor.
Bundel de macht. Zonder visies in te leveren. Wel ze te bespreken en ze sterker te maken, met een groter draagvlak en meer inspiratie.
Het is actueel en het kan zonder bureaucratische rompslomp. Niets opheffen, wel wat toevoegen. Rationeel en moreel nadenken, organiseren, handelen, consequent zijn, en dat steeds opnieuw. Het idee is oud en vanzelfsprekend. De uitvoering ervan is helemaal niet vanzelfsprekend en is dat ook nog nooit geweest.
Boek: – Jasper Schaaf, Actief Socialisme en vrijheid, Pleidooi voor hechtere linkse samenwerking, Doorbreek de vanzelfsprekendheid, Uitgeverij Damon, Eindhoven 2018,
ISBN 978 94 6340 142 5.
Het boek is te koop of te bestellen bij iedere boekhandel voor € 17,90.
Ook bij Uitgeverij Damon, zie https://www.damon.nl/book/actief-socialisme-en-vrijheid
Of bij de auteur, zie http://www.jasperschaaf.nl/
Op laatstgenoemde website vind je meer politieke titels van de auteur.
