Op 28 januari jl. stond er in De Volkskrant een interview met trekvogelecoloog Theunis Piersma. In kader van een serie over de zin van het leven. Die serie kan lang worden. Piersma van zijn kant blijkt een meester in korte wereldbeschouwelijke formuleringen. Zo hekelt hij in enkele woorden een overtrokken accent van genetisch denken. Daar doet hij goed aan, want hoe vaak in de geschiedenis van de wetenschap is de laatste stand van zaken niet als dé definitieve verklaring voor alles gepresenteerd? Verder bestaat er wel een zin van het leven, maar niet als een onbekend en onbereikbaar geheim. Het is er en het kan ophouden te bestaan. Je hebt er vooral nog anderen bij nodig of een omgeving, interactie, verbonden zijn in een context. De wereld is ontstaan, zo is dat, daar is geen achterliggend motief bij nodig, maar vervolgens wel de verbanden die er zijn ontstaan en zullen ontstaan.
Nou ja, je merkt het al, dit thema is boeiend en vooral de redeneringen eromheen. Dus kan ik mijn eigen woorden beter verder achterwege laten en een paar van Piersma citeren. Het is een mooi gezegd darwinisme, een zowel eindig als onbeperkt, eigenlijk eenvoudig wereldbeeld. Misschien is er wat durf voor nodig. Durven accepteren.
Piersma: ‘Er is een planeet ontstaan, met vervolgens leven en daarop voltrekt zich van alles. Nu zijn mensen dominant en dat gaat vermoedelijk fout aflopen. Daarna gaat het leven verder, ik geloof niet dat daar een hogere zin achter zit. Tegelijkertijd zie ik wel veel zin in een enkel leven, of dat nu een vogel of een mens is. Die is er in relatie tot anderen ….’
Over het laten inwerken van deze paar zinnen mag je gerust even doen. Intussen kun je het hele artikel vast nog wel op internet vinden.
Met betrekking tot aanpalende wereldbeschouwelijke en kennistheoretische zaken schreef ik een proefschrift over politiek en Joseph Dietzgens kennistheorie, een boek over Ludwig Feuerbachs godsdienstkritiek, en op 9 juni en 3 december 2011 een weblog. Die staan hiernaast nog bij de blogs.
