Een minister van defensie met een vraagteken. Hillen. Zou hij echt gezegd hebben wat in Dagblad De Pers van 7 maart staat? De Pers is een blad met een bijzondere nieuwsgaring. Feiten, fantasie en suggestie lopen er vaak vrolijk door elkaar. De christelijke democraat Hillen zou gezegd hebben dat hij achteraf helemaal niet zo blij is met de Nederlandse steun aan de bevrijding en verwoesting van Libië. En nu niet voor het bombarderen van Syrië te zijn. Berouw komt na de zonde, maar de Libische ervaring is kennelijk leerzaam?
Helemaal eens met Hillen dit keer (?). Het vraagteken staat er nog. Zijn er nog adders onder het gras? Zelf demonstreerde ik destijds vooraf tegen de inval in Irak en was tegen de inval in Afghanistan. In mijn weblogs heb ik mijn bedenkingen tegen de hele quasi-klakkeloze gewapende steun aan de rebellen in Libië uitgesproken. Zie bijvoorbeeld de weblogs van 27 mei en 28 augustus 2011.
Heb ik wat met Saddam Hoessein, Kadhaffi en Assad? Neen, en trouwens ook niet veel met Poetin en mevrouw Clinton die zich breed lachend met een Syrische verzetsman op de foto laat zetten, met als suggestie ‘Sla er maar op jongens!’ Het zijn geen democraten en ze mishandelen mensen. Ook de VS niet. Of is een land een democratie waar burgers al honderd jaar op slechts twee partijen mogen stemmen en je pas mee mag doen als het grote fortuin achter je staat? Poetin haalt die honderd jaar eenheidsworst niet. Natuurlijk zijn er verschillen, maar ze zijn niet zwart-wit.
Zuiver pacifisme is de oplossing ook niet. Alhoewel, vrijwel altijd kun je met geweldloze pressiemiddelen en weerbaarheid in een langere geschiedenis – die uiteindelijk dikwijls sneller blijkt te zijn – meer bereiken. En met Irak, Afghanistan, Libië en Syrië in puin, en een dreigende misschien nog grotere catastrofe vanuit het conflict Israël-Iran, is het voorlopig één en al doffe ellende.
Het is de verkeerde inzet van meet af aan, met als gevolg honderdduizenden doden, stammenstrijd, belangenstrijd, steden in puin, met weinig zicht op een stabiele vreedzame en leefbare structuur. En voor het westen: het afleiden van de eigen grote problemen.
Is dit pessimisme of realisme? Pessimisme past me slecht. Maar er moet gepraat worden, naast zo nodig langdurige economische en politieke druk. Velen zeggen dan dat praten niet helpt. De wapens dan wel? Wat zogenaamd wel geholpen heeft zien we om ons heen.
De pacifistische insteek moet altijd de enige eerste optie zijn. Uitzonderingen? Misschien situaties waar een land bezet is, en men ten slotte, dus als tweede optie, de wapens grijpt, zoals in Vietnam. Zelfs dat kan echter geen goede vergelijking zijn voor ieder land. Het hangt van de inspanning voor de vrede af.
De politicus moet afwegen en vooruitzien. Als zijn initiatief leidt tot tal van onschuldige slachtoffers is hij een slecht politicus. Hillen? Hollen of stilstaan? Misschien eerst maar eens stilstaan.
.
