Hij is al een tijdje terug, onze winterroodborst. Al weet je niet zeker of het een hij is, want mannetjes en vrouwtjes zijn niet uit elkaar te houden. In ieder geval niet op afstand. Het is dus ook niet zeker of het dezelfde is als van vorig jaar. Of misschien heeft de zomerroodborst bedacht dit jaar maar hier te blijven.
Hij zit nu vooral voor het huis. Vreemd, hij zat bijna altijd achter. Daar is een soort houtwal waar je je als roodborst mooi kunt verstoppen. Het moet er gezellig zijn met mezen, merels, vinken en pas nog met winterkoning, goudvink en staartmees. Twee dagen geleden kwamen zelfs boomklever, goudhaan, specht, heggenmus en een zwarte mees vrijwel tegelijk op bezoek. Een heel bos, waar de roodborst toch ook wel van houdt. Als hij maar zijn territoriumpje heeft. Veel saamhorigheid daarbij hoeft van hem niet zo nodig. Solist, net als sommige vogelaars.
Voor, aan de straatkant, in de stad. Als ik maar even iets in de tuin heb gedaan, een bloembol geplant, komt niet alleen de merel kijken of er nog wormen zijn, de roodborst kijkt over zijn schouder mee.
Achter is het groen, voor is de stad. Kennelijk is wat stedelijke drukte mooi voor de hedendaagse roodborst. Gelijk heeft ‘ie.
