Waarom staan de kranten niet vol van een vredesoproep voor de situatie in Libië? Libië en ook Syrië halen de kranten een stuk minder dan enkele weken geleden. Het leek zo mooi en makkelijk, een overgang naar de democratie van westerse snit. Hoewel de afloop van de situatie in Tunesië en Egypte ook spannend blijft, het waren toch voorbeelden van een betrekkelijk vreedzame overgang. Met schijnbaar gemak en nauwelijks kritiek vanuit het westen, werd in Libië echter al snel naar de wapens gegrepen. Het varkentje Kadhaffi zou wel even worden gewassen. Tot voor kort een acceptabele gesprekspartner, nu een boef. Dat is hij zonder enige twijfel, maar wat te denken van de verantwoordelijkheid van al die politieke leiders die vanuit hun belang hem lange tijd als gesprekspartner accepteerden?
Het varkentje is echter nog niet gewassen. De weg van geweld blijkt een heel lange, een verkeerde, met talloze slachtoffers en vele vernielingen. Er zal toch gepraat moeten worden. Niet alleen om een uitweg te vinden, ook om een voorbeeld te geven hoe de wereld dient te veranderen.
Onvrede versus vrede. Het westen speelt echter een belangenspelletje. Eigenbelang eerst. Het is de vraag of de Libiërs daarmee zijn gediend. Wie bouwt hun land weer op? Waarom laat bijna niemand een krachtige oproep tot vrede horen? Vrede en praten in plaats van bombardementen!
