Oude argumenten. Socialisten verdedigen sociale voorzieningen en sociale rechten en ‘daarom’ verwijten liberalen en media hen ‘conservatisme’. En dat wordt dan weer na gepagaaid. Liberalen benadrukken vernieuwing en menen zo te mogen profileren, ten koste van die ‘oude’ socialisten met hun ouwe beroep op ‘het volk’ Paradoxaal speelt hier een stokoud argument.
Deze structurele kapitalistische discussie speelt weer eens. Het jargon van progressief versus conservatief is het normale omhulsel, niets vernieuwends aan. Maar is dit wel zo? Deze discussie neemt allerlei vormen aan die slaan op de wereldhandel, de geopolitiek, de strijd om de grondstoffen en delen van de aarde, de grond waarop de mens leeft en ook nog kwesties van oorlog en vrede. In die heksenketel voeden we onze kinderen op, alsof dit alles normaal is.
Maar let op. Het is niet normaal, overal strijd met een gekte waarin de Verenigde Naties de scheidsrechter moet spelen, maar nog niemand luistert. Miljoenen mensen lijden onder oorlogen, honger en armoede.
En onder dat alles speelt de strijd tussen liberaal en sociaal haar hoofdrol, goed verstopt, maar politiek doorslaggevend. Verstopt bij weinig? Neen, in de enorm overvloed van de gesepareerde individuen. Gepresenteerd aan u voor TV, internet en wat dies meer zij.
Marx, Engels en navolgers zeiden het: al, de wereld zal sociaal moeten veranderen en daarvoor is heel veel, vreedzame en langdurige strijd een voorwaarde. Marx verwoordde hierbij een andere voorwaarde. Het volk, de arbeiders moeten hiervoor voldoende geschoold zijn en hun kennis en organisaties inzetten voor in de nieuwe maatschappij.
Die maatschappij is zowel oorzaak als gevolg. En zo zit het ook het gevolg dat op zijn beurt vooruit moet kijken. En dat vraagt weer op nog een formulering van deze oorzaak: een aarde die primair moet staan in alle toekomstige handelen van alle mensen.
Mensen van alle landen: wees solidair!
