Zo’n twintig jaar geleden wilde een klas van de Hannie Schaft Akademie in Haren met een paar docenten Sinterklaas vieren. Omdat het werd uitgesteld werd dit Sint Juttemis. Nog steeds vieren een paar docenten en een deel van deze klas jaarlijks Sint Juttemis. Gezellig en heel boeiend te zien over zo’n lange periode wat iedereen doet, de vele veranderingen en de onveranderlijkheden.
In een rondje dat bijkans een halve dag duurt bespreken we het hele bestaan, het werk, de relaties, de kinderen, ieders hobby’s en natuurlijk de toekomst. Daarna volgen de traditionele Sint Juttemis gedichten en alles wat hier bij hoort. Regelmatig stellen we ook nog het gedicht ter discussie, en het jaar erna is het er weer. Deze traditie concurreert hevig met het Hannie Schaft Fietsgezelschap van zo’n tien (ex)personeelsleden, dat inmiddels de vijfentwintigjarige leeftijd is gepasseerd. Elk Hemelvaart worden de Europese wegen onveilig gemaakt.
Twintig jaar? De Hannie Schaft Akademie is al lang vanuit het groen vertrokken naar de stad en de Hanzehogeschool. Maar Sint Juttemis is het mooiste studentvolgsysteem, en voor deze studenten een docentvolgsysteem. ‘Schoolbank’ is er niets bij. Niet virtueel maar echt.
We zijn uit het groen vertrokken. Dezelfde zondag zie ik op de mooie kalender van ‘het Vogeljaar’ voor de maand februari de Braamsluiper staan. ‘De Braamsluiper is een zangertje met een zeer verborgen leefwijze’, staat erbij.
Zeer verborgen? Dit valt wel mee. Ook dit herinnert me aan de Hanzehogeschool. Achter de Hanzeborg, destijds nog niet vernoemd naar Marie Kamphuis, was een soort half wild parkje met wat bosjes en water. Als je daar op een heuveltje in het voorjaarszonnetje ging zitten, kwam steevast de Braamsluiper te voorschijn. En nog wat later met z’n jongen. Niet een keer, maar een aantal jaren. Hier heb ik heel wat pauzes mijn broodje gegeten, samen met de Braamsluiper dus. Dichtbij, een vogelaar had hier geen kijker nodig. Lang genoeg rustig zitten was voldoende.
Als ik nu van The Knickerbockers kom waar mijn zoon voetbalt en fiets langs het voormalige Braamsluipersplekje, zie ik veel parkeerplaats en een aangeharkt stukje nepgroen. De Braamsluiper is hier zeker niet meer, die zie ik dit voorjaar weer op Schiermonnikoog. Voor de Braamsluiper hoef ik niet te wachten tot Sint Juttemis.
